మతిమఱుపు...దీనికి అంతం లేదా?

ఒకప్పుడు నాకు చాలా ఆశ్చర్యంగా వుండేది మనుష్యులు ఊరకనే ఎలా మరచి పోతుంటారు అని.చాలా సార్లు వాళ్ళు అబద్ధం చెబుతున్నారేమోననే అనుమానం ఉండేది.ఎందుకంటే నాకు ఊహ తెలిసినప్పటినుంచి ప్రతి చిన్న విషయం ఇప్పటికీ గుర్తు ఉంది.మరి ఈ మధ్యలో జరిగిన విషయాలు ఎవరైనా ఎలా మరచి పోతారు అంత తొందరగా?
కానీ ఈ యక్షప్రశ్నలన్నీ కాలక్రమేణా కరిగిపోయాయి.ఇప్పట్లో విషయాలు గుర్తుంటే గొప్ప.అన్నం తిందామని వంటింట్లోనుంచి అన్ని గిన్నెలు తెచ్చుకుంటాను.తినేసిన తర్వాత గిన్నెలు తీసేటప్పుడు చూస్తే కూర అంతా అలానే వుంటుంది.అంటే కూర వేసుకోవటం మరిచి పోయానన్నమాట.మొన్న ఈ మధ్య పాలు కాచడం తప్పిస్తే వేరే పని లేదు వంటింట్లో.పట్టుమని పది నిముషాలు వుంటే సరిపోతుంది అని స్టవ్వు వెలిగించాను.రెండో నిముషంలో పక్కనే వుండే పళ్ళెంని అంట్లలో వేసే దానికి అటు తిరిగాను.ఇంక మర్చిపోయి వరండాలోకి వచ్చేసాను.హాయిగా వుయ్యాలలో కూర్చుని పేపరు చదువుతున్నాను.తర్వాత ఎప్పటికో మాడు వాసన వస్తుంటే అప్పుడు గుర్తొచ్చి వంటింట్లోకి పరుగులు తీసాను.ఏముంది?పాలు అన్నీ పొంగి పోయి,గిన్నె మాడి మసి అయిపోయి వుంది!
ఈరోజు మా ఎదురింటి స్నేహితురాలు వచ్చింది.ఆరు బయట చల్ల గాలికి కూర్చుని అరగంట,గంట పిచ్చాపాటి మాట్లాడుకున్నాము.సరే అని ఇంక బయలుదేరింది.సగం దూరం వెళ్ళి మళ్ళీ తిరిగి వస్తుంది.ఏమైందే?దేనికి అని అడుగుతూ ఎదురు వెళ్లాను.మాములుగా తను వచ్చినప్పుడు అంతా తాళాలో,కళ్ళద్దాలో మరిచిపోతుంటుంది.నా మాస్క్ మరిచి పోయానే అనింది.అది కూర్చున్న కుర్చీలో చూసా.ఏమీ కనపడలేదు.కింద ఏమైనా పడిందేమోనే అంటూ దాని తట్టు చూశా.ఆఖరుకు దాని ముఖానికి వుంది మాస్క్!అందరము పది నిముషాలు మా మా మతిమఱుపులకు నవ్వుకున్నాము.

భయం!అంత అవసరమా?

భయం కి పెద్ద పెద్ద కారణాలు అఖ్ఖరలేదు.పెద్ద పెద్ద పోటుగాళ్ళు అనుకునే వాళ్ళు కూడా చాలా చిన్న చిన్న విషయాలకు భయపడుతుంటారు.ఎదుటి వాళ్ళ భయం మనకు చాలా చిన్నది,అర్థం లేనిది అవిపిస్తుంటుంది.చాలా ఎక్కువ చేస్తున్నారు అని అసుకుంటుంటాము చాలా సార్లు.నా విషయానికి వస్తే నాకు చీకటి అంటే భయం లేదు.బల్లులు,పిల్లులు అంటే భయం లేదు.ఎదురుగా ఉండేది ఎవరైనా లెక్క చేయను అని పేరు.ఎంత మాటంటే అంత మాట అనేస్తాను ముందు వెనక ఆలోచించకుండా.
అలాంటిది నేను ఒక సారి ఈ భయం బారిన పడ్డాను.ఒక రోజు రాత్రి పూట నిద్రలో మంచం పైనుంచి క్రిందకు పడ్డాను.మంచి నిద్రలో ఉన్నట్లు వున్నాను.ధన్ మని పడ్డాను.అసలు ఒక క్షణం అర్థం కాలేదు.ఎముకలు విరిగాయి అనిపించింది.కడుపులో  ఏదో అతలాకుతలం అయింది అనుకున్నాను.ఒక అయిదారు నిముషాలు కదల లేక పోయాను.నోట్లోనుంచి మాట కూడా రాలేదు.ఇక అంతే అనుకున్నాను.చిన్నగా ఎప్పటికో సర్దుకోని మంచం పైకి వచ్చి పడుకున్నాను.
ఇక అప్పటి నుంచి మొదలు అయింది భయం నాకు.మంచం మీద పడుకుంటే సరిగ్గా మంచి నిద్ర పట్టేటప్పుడు మెలకువ వచ్చేస్తుంది.ఇలా ఒక రోజు కాదు,ఒక వారం కాదు,ఒక నెల కాదు.నిద్ర పోవాలంటే భయం మళ్ళీ ఎక్కడ పడి పోతానేమోనని.ఇంక ఆఖరికి నేను గోడ తట్టు పడుకోని మా అమ్మాయిని ఇవతల తట్టు పండుకోమనేదాన్ని.అంటే నిద్రలో ఒక వేళ పడ్డా గోడ అడ్డం వుంటుంది.ఇంకో తట్టు మా అమ్మాయి అడ్డం వుంటుంది.ఈ భయం పోయేదానికి ఎన్నో ఏళ్ళు పట్టింది.ఇదంతా జరిగింది నా చిన్నప్పుడు కాదు.ఏభైలలోకి వచ్చినప్పుడు.
అప్పుడు కానీ నాకు అర్థం కాలేదు ఎదుటి వాళ్ళ భయాలను తక్కువగా చూడకూడదని.