లాలాజలము ఎక్కడ ఊరును?

సంవత్సరం పరీక్షలు మళ్ళీ వచ్చాయి.ఈ రోజు ప్రశ్న ఏందంటే....లాలా జలము ఎక్కడ ఊరును?ఆలోచించా.నోట్లో ఏమైనాఊరుతుందా?ఉహూ.అసలు ఊరదు.నోట్లో ఉమ్మి కదా ఉండేది.అయినా కాకుండా ఇదేమైనా మూడు నెలల పరీక్షలా?కాదు కదా.జవాబు నోరు అని వచ్చే సులభమైన ప్రశ్న వచ్చేదానికి.దీనిజవాబు బాగా కష్టమైనది వుంటుంది.బాగా ఆలోచించి రాయాలి.అసలు తొందర పడకూడదు.ఇవి ఏమీ ఆరు నెలల పరీక్షలు కాదు కడుపు,చిన్న పేగులు అని రాసేదానికి.ఖచ్చితంగా దీని జవాబు పెద్దపేగులు అయివుంటుంది.ఈ జవాబు రాస్తుంటే నా మొహంలో  గర్వంతో కూడిన చిన్న నవ్వు.ఈ దెబ్బ తో ఈ సారి మొదటి మార్క్ నాకే.ఎవరూ నా లాగా ఇంత ఆలోచించి ఇంత సరైన జవాబు రాసి వుండరు.పరీక్ష రాసి ఇంటికి వచ్చా.రాగానే ఇంట్లో వాళ్ళు ప్రశ్నలు.ఏమి అడిగారు.ఏమి రాశావు అని.వరసగా గబగబా చెప్పేసా.ఈ ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పగానే అందరూ అవాక్కయ్యారు.ఆఁ!!!అంటూ.తలలు పట్టుకున్నారు.ఇంట్లో ఇంతమంది డాక్టర్లు వుంటే నువ్వు ఈ సమాధానం రాసేది ఏందే అంటూ. లాలాజలము నోట్లో ఊరుతుందట!నాకు తెలుసు.వాళ్ళకు కుళ్ళు.నేను అన్నీ బాగా రాశానని.వీళ్ళతో ఖా కొట్టేయాలి.అసలు మాట్లాడకూడదు అని నిర్ణయించేసుకున్నా.వాళ్ళందరినీ కోపంగా ఒక సారి చూసి వంటింట్లోకి వెళ్ళా అమ్మా అన్నం పెట్టమ్మా అని అంటూ.

కప్ప పిల్లలు ఇంత ముచ్చటగా వుంటాయా?

ఒక సారి చాలా పెద్ద వానలు వచ్చాయి.పక్కన వుండే వెంకటేశ్వర స్వామి గుంట కూడా పొంగి పోయింది.నీళ్ళు అన్నీ మా ఇండ్ల ముందర నాలుగు ఐదు రోజులు నిలబడి పోయాయి.చేపలు డుబుక్కు డుబుక్కు అంటూ ఎగిరెగిరి పడుతుండేవి.అదంతా చూసే దానికి భలే ముచ్చటగా వుణ్ణింది.ఒక వారానికి నీళ్ళు అన్నీ ఇంకి పోయాయి.పొద్దున్నే లేచి చూసేటప్పటికి ఇంటి ముందర,ఆరు బయట అంతా చిట్టి చిట్టి కప్ప పిల్లలు!అన్నిటికీ బుజ్జి బుజ్జి తోకలు!అన్నీ కలగా పులగంగా ఎగురుతూ,దూకుతూ వున్నాయ్!వాటిని తప్పించుకొని ఎక్కడ కాలు పెట్టాలో అర్థంకావటంలేదు.గబుక్కున వాటి పైన కాలు వేస్తానేమో,అవి ఎక్కడ చచ్చి పోతాయో అని ఇంట్లో నుంచి కాలే బయట పెట్టలేదు కొన్ని రోజులు.గడప దగ్గర కూర్చుని వాటిని వింతగా చూస్తుండే దానిని.

అమ్మంటే అమ్మే,బాబంటే బాబే...అంతే!

ఆ రోజు రోజూ లాగానే అన్నయ్యలు,అక్కయ్యలు బళ్ళకు పోయారు.బాబు ఆఫీసుకు వెళ్ళాడు.అమ్మ వంటింట్లో వంట చేస్తుంది.నేను గడప దగ్గర కూర్చుని వీధిలో వచ్చే పోయే వాళ్ళని చూస్తున్నాను.ఇంతలో ఒక ఆయన ఇంటి దగ్గరకు వచ్చాడు.చాలా పొడుగుగా వున్నాడు.తెల్ల పంచె.తెల్ల చొక్కా వేసుకుని వున్నాడు.పాపారావు గారిల్లు ఇదేనా అని అడిగాడు.తల అడ్డంగా ఊపుతూ నాకు తెలీదు అని చెప్పాను.ఇంతలో అమ్మ గబగబా వంటింట్లోనుంచి వచ్చింది.ఎవరో నన్ను పలకరించడం వినిందో,లేక వచ్చిన వాళ్ళెవరో తెలిసి వచ్చిందో నాకు తెలియదు.అమ్మ ఏమో రామయ్యా,రారా అంటూ సంతోషంగా పిలిచింది వచ్చిన అతనిని.అక్కయ్యా అంటూ ఆయన.ఏందే దీనికి బావ పేరు తెలియదా?పాపారావు గారిల్లు ఇదేనా అంటే తల అడ్డంగా ఊపింది అని చెప్పాడు.మా మామను మొదటి సారి చూడటం అదే.అప్పుడు మన తెలివి తేటలు అలా వుండేవి.అమ్మ అంటే అమ్మ.బాబు అంటే బాబు.మరి నేను?ఏమో?తెలీదు.

అందనిఅరటి...కాయా?పండా?

చిన్నప్పుడు అరటి పండ్ల గెల తెస్తే చూరు నుంచి వేలాడే కొక్కెంకి తగిలించేవాళ్ళు.పిల్లలమందరం దాని చుట్టూ నే ప్రదక్షిణం చేసే వాళ్ళం.నాలాంటి ఆశాజీవులు ఎగిరే వాళ్ళం అందుతుందేమోనని.ప్చ్! లాభం లేదు.మాకంతాఅందేటట్లయితే అక్కడ ఎందుకు పెడతారు?తీరిగ్గా అన్నాలు తిన్న తర్వాత తలా ఒకటి ఇచ్చేవాళ్ళు.పండు చేతిలో పడేదాకా అసలు ఇస్తారా లేదా?ఇస్తే ఎప్పుడు ఇస్తారు?పచ్చిగా వుంటాయా?పండివుంటాయా?ఒకటి స్తారా?రెండేమైనా దక్కే ప్రాప్తముందా?బుర్రలో ఇన్ని ప్రశ్నలు.
ఎండాకాలంలో మిట్టమధ్యాహ్నం పెద్ద వాళ్ళందరూ నిద్రపోతుండేవాళ్ళు అలసిపోయి.చల్లగా వుంటుందని తొట్లలో నీళ్ళు పైన పోసుకునేవాళ్ళం.ఇంకా చెవుల్లోకూడా పోసుకునేవాళ్ళం.పెద్దవాళ్ళు చూస్తే అరిచే వాళ్ళు చెవినొప్పి వస్తుందని.వాళ్ళు అటు వెళ్ళగానే మళ్ళీ మొదలు మా పిచ్చిపనులు.

ఎదిగే దానికి ప్రతి ఒక్కళ్ళకీ తొందర ఎందుకో?

నాకు రెండు మూడేళ్ళు వుంటాయేమో!అప్పుడప్పుడే ఊహ తెలుస్తుంది.పొద్దుటి నుంచి ఇంట్లో హడావుడిగా వుంది.సాయంత్రం అయ్యేటప్పటికి అక్కయ్యకు పట్టు పావడా కట్టారు.పూలజడ వేసారు.కొంచెం చీకటిపడేటప్పటికి కుర్చీ వేసి దాని పైన పట్టు చీర పరిచి అక్కయ్యను కూర్చోపెట్టారు.పేరంటాళ్ళు ఒక్కొక్కరు వస్తున్నారు.నాకు అమ్మ వేసిన గౌను నచ్చలేదు.అక్కయ్య పావడా అంత బాగా లేదు.అక్కయ్యకు పూలజడ వేసారు.నాకు రెండు పిలకలు వేసారు.చిన్నదాన్ని నేనయితే నన్ను కాకుండా అక్కయ్యను కుర్చీలో కూర్చో పెట్టారు.ఎంత అవమానం!కుర్చీలో నేను కూర్చోవాలని ఏడుపు లంఘించుకున్నాను.అప్పుడే ఏం తొందరే నీకు అని వచ్చిన వాళ్ళు నవ్వడం.ఎంత చిన్నతనం!తొందరగా పెద్దయితే నన్ను కూడా కుర్చీలో కూర్చోబెడతారు అని నిర్ణయించేసుకున్నా.
ఆతర్వాత కొద్ది రోజులకు అమ్మబయటకు వెళ్లింది.దేనికో స్నానాలగదిలోకి వెళ్లాను.ఒక గిన్నెలో  కుంకుడుకాయ  నీళ్ళు,కొంచెం నురుగు కనిపించాయి.ఎప్పుడూ అమ్మే నీళ్ళు పోస్తుంది.నేను సొంతంగా తలకు పోసుకోని అమ్మకు నా తడాఖా చూపించాలని నిర్ణయించేసుకున్నాను.గుడ్డలు విప్పి అండాలో అడుగున వున్న నులివెచ్చని నీళ్ళు నెత్తి పైన పోసుకున్నాను.కుంకుడు కాయరసం తలపై పోసుకున్నాను.అది అంతా వట్టి పిప్పి.నురుగు ఎక్కడ నుంచి వస్తుంది?ఈ లోపల అమ్మ వచ్చింది ఇంత సేపటి నుంచి ఏమి చేస్తున్నావే లోపల అని అంటూ.ఒళ్ళంతా తడుపుకున్న నన్ను చూసి అరిచి,ఏంది ఈ పనులు అని ఒళ్ళు తుడిచి ఇంట్లోకి తీసుకెళ్లింది.
మనం ఎప్పుడూ ఇదే తప్పు చేస్తాము.ప్రతి చిన్న దానికీ పక్క వాళ్ళతో పోటీ పడతాము.అన్నీ కూలంకషంగా బేరీజు వేనుకోము.వాళ్ళ అర్హతలు ఏంది,మనలో లోపాలు ఏంది అని విశ్లేషించుకోము.ఎదురుగా కనిపించే ప్రతిదీ మనకు కావాలి.అఖ్ఖరలేని దంటూ మన డిక్షనరీలో ఏదీ వుండదు.మొదట ఆ దత్తి,ఆ దుగ్ధ,ఆ యావ నుంచి బయట పడితేగానీ మనం బాగు పడము.

ఇంట్లో నుంచి వెళ్ళిపోవడం అంత సులభం కాదు

చిన్నప్పుడు ఎందుకో ఇంట్లో వాళ్ళ పైన అలిగాను.ఛట్!ఇంక ఇక్కడ ఒక్క  క్షణం కూడా వుండకూడదని తీర్మానించుకున్నాను ఏక గ్రీవంగా.ఇంట్లోనుంచి బయటకు వచ్చి వీధికొస లో వుండే కొళాయి దగ్గరకు వెళ్ళాను.చాలా సార్లు దాగుడు మూతల ఆటల్లో దాని వెనక దాక్కుంటే ఎవళ్ళూ కనిపెట్టలేదు.కాబట్టి  కొళాయి వెనకల కెళ్ళి నిలబడ్డాను.ఐదు నిముషాలు అయింది,పది నిముషాలు అయింది.ఎవరూ నా కోసం వెతుకుతూ రాలేదు.కాళ్ళు నొప్పులు పుడుతున్నాయి.అన్నం తినే టైమ్ అయింది.ఆకలి అవుతుంది.ఇంత సేపైనా ఎవరూ రాలేదంటే ఇంట్లో ఎవరికీ నేనంటే ఇష్టం లేదనేగా!కాబట్టి అసలు ఇంటి కెళ్ళ కూడదని మళ్ళీ గట్టిగాఅనుకున్నా,కానీ కళ్ళన్నీ ఇంటి తట్టే చూస్తున్నాయి.
అమ్మయ్య!ఇంట్లో నుంచి అన్నయ్య బయటకు వచ్చాడు.వాడు ఇంకో తట్టు పోతున్నాడు.నేను ఇక్కడ వుంటానని తెలుసుకోవాలి కదా!అన్నయ్యకు ఏమీ తెలియదు,వీడితో ఎట్లా వేగేది?ఒక ఐదు నిముషాలు అక్కడా,ఇక్కడా వెతికి ఆఖరుకు నేను వుండే కొళాయి వెనక్కు వచ్చాడు.బుల్లెమ్మా!ఇంటికి పోదాంరా .అమ్మ అన్నానికి పిలుస్తూ వుంది అని చెప్పాడు.కడుపులో మాడుతున్నా సూక్ష్మాలకు తక్కువ లేదు కదా!నేను వెళ్ళి పోతాను.ఇంటికి రాను. నాకుకోపం వచ్చింది అని చెప్పాను.అప్పుడు అన్నయ్య ఇట్లా చెప్పాడు.బుల్లెమ్మా!ఇప్పుడు నువ్వు చిన్న దానివి కదా.నీకు ఆకలేస్తే అన్నం ఎవరు పెడతారు?నిద్ర వస్తే ఎవరు నిద్ర బుచ్చుతారు?కాబట్టి పెద్ద అయిన తర్వాత వెళదాం లే అని ఇంటికి తీసుకెళ్ళాడు.
ఇదే మూర్ఖం అంటే.ఇదే అమాయకత్వం అంటే.అమ్మ ఇంట్లో సవా లక్ష పనులతో సతమతమవుతుంటుంది.క్షణం తీరిక వుండదు.మనం పనికిరాని అనవసరపు విషయాలకన్నిటికీ అలిగేదానికీ రోజంతా ఖాళీనే.గోరంతలని కొండంతలు చెయ్యటంలో సిద్థహస్తులం.మన అమ్మ,నాన్న మనకు మంచి జీవితం ఇచ్చేదానికి అహర్నిశలు పాల్పడతారు.మనకు అవన్నీ ముఖ్యంకాదు.అమ్మ అన్నయ్యకు నెయ్యి ఎక్కువ వేసింది నాకు తక్కువ వేసింది కాబట్టి నేనంటే ఇష్టం లేదు.బాబు అక్కయ్యకు ఇష్టమైన అప్పచ్చులే తెస్తాడు ప్రతిసారీ నాకు ఏది ఇష్టమో అడగడు కాబట్టి బాబుకు నేనంటే ఇష్టం లేదు అని తేల్చేస్తాము. కానీ ఇవన్నీ మనకు పెద్ద విషయాలని వాళ్ళకు తట్టదు,మనం ఆవయసులో చెప్పలేము.కాని ఇప్పుడు తల్లితండ్రులు ఇలాంటి చిన్న చిన్న విషయాలలో బాగా అవగాహనతో వున్నారు.ఇది మంచి పరిణామం.

దోమతెరనా లేక దోమలకు నివాసగృహమా?

చిన్నప్పుడు రాత్రిళ్ళు మాకు అన్నాలు కాగానే మా బాబు పక్కలు వేసి దోమ తెరలు కట్టేవాడు.మేము పక్కలపైకి వెళ్ళగానే అన్ని తట్లు పరుపు లోకి దోపేసేవాడు దోమలు లోపలికి రాకుండా.కానీ పది నిముషాలు కాకుండానే ఏదో ఒక సాకు పెట్టుకుని బయటకు వస్తుండే వాళ్ళము.ఇట్లా ఒకటికి రెండు సార్లు లోపలికి బయటికీ తిరిగే క్రమంలో కొన్ని దోమలు లోపలకు చేరేవి.ఇంక చప్పట్లు కొడుతూ వాటిని చంపే ప్రయత్నం చేసే వాళ్ళం.అవి మూలల్లోకి దాక్కునేవి కొంచెం సేపు.అన్నిటినీ చంపేసాము అనే శునకానందంతో నిద్రకు ఉపక్రమించే వాళ్ళము.ఇంక దోమలు వాటి తడాఖా చూపించేవి.మేము నిద్రలో అటూ ఇటూ పొర్లడం.కాళ్ళూ చేతులూ విదిలించడం చేయడంతో యధేచ్చగా ఇంకొన్ని లోపలికి వచ్చేవి.బయటకు వెళ్ళే మార్గం కానరాక కసిగా మా పైన దాడి చేసేవి.కొన్ని దోమలు అయితే మూలల్లో ఏకంగా సంసారాలేచేసి గుడ్లు పెట్టేవి.మధ్యలో నీళ్ళకోసం లేచేటప్పటికి ఒక్కొక్కటి రక్తం పీల్చి పీల్చి పొట్టలు పగిలేటట్లు వుండేది.అట్లా వుండే వాటిని చంపాలన్నా అసహ్యమే.ఎందుకంటే రక్తం అంతా చేతులకంటుకుంటుంది.

మనం అప్రమత్తంగాలేకపోయినా,అలసత్త్వం ప్రదర్శించినా పరాన్నభుక్కులు మన జీవితం లోకి మార్గం ఏర్పరుచుకుంటాయి.వాటినికానీ,వాళ్ళని కానీ మన జీవితంలో నుంచి దూరంగా పంపించటం చాలా కష్టం.

ఇలానే మనం మానసికంగా ధృఢంగా లేక పోతే చెడ్డ అలవాట్లు,చెడ్డ సంపర్కాలు అలవాటు అవుతాయి.వాటిని వదిలించుకోవడం ఈ జన్మకు కుదిరే పని కాదు.కాబట్టి తస్మాత్ జాగ్రత్త.