ఎదిగే దానికి ప్రతి ఒక్కళ్ళకీ తొందర ఎందుకో?

నాకు రెండు మూడేళ్ళు వుంటాయేమో!అప్పుడప్పుడే ఊహ తెలుస్తుంది.పొద్దుటి నుంచి ఇంట్లో హడావుడిగా వుంది.సాయంత్రం అయ్యేటప్పటికి అక్కయ్యకు పట్టు పావడా కట్టారు.పూలజడ వేసారు.కొంచెం చీకటిపడేటప్పటికి కుర్చీ వేసి దాని పైన పట్టు చీర పరిచి అక్కయ్యను కూర్చోపెట్టారు.పేరంటాళ్ళు ఒక్కొక్కరు వస్తున్నారు.నాకు అమ్మ వేసిన గౌను నచ్చలేదు.అక్కయ్య పావడా అంత బాగా లేదు.అక్కయ్యకు పూలజడ వేసారు.నాకు రెండు పిలకలు వేసారు.చిన్నదాన్ని నేనయితే నన్ను కాకుండా అక్కయ్యను కుర్చీలో కూర్చో పెట్టారు.ఎంత అవమానం!కుర్చీలో నేను కూర్చోవాలని ఏడుపు లంఘించుకున్నాను.అప్పుడే ఏం తొందరే నీకు అని వచ్చిన వాళ్ళు నవ్వడం.ఎంత చిన్నతనం!తొందరగా పెద్దయితే నన్ను కూడా కుర్చీలో కూర్చోబెడతారు అని నిర్ణయించేసుకున్నా.
ఆతర్వాత కొద్ది రోజులకు అమ్మబయటకు వెళ్లింది.దేనికో స్నానాలగదిలోకి వెళ్లాను.ఒక గిన్నెలో  కుంకుడుకాయ  నీళ్ళు,కొంచెం నురుగు కనిపించాయి.ఎప్పుడూ అమ్మే నీళ్ళు పోస్తుంది.నేను సొంతంగా తలకు పోసుకోని అమ్మకు నా తడాఖా చూపించాలని నిర్ణయించేసుకున్నాను.గుడ్డలు విప్పి అండాలో అడుగున వున్న నులివెచ్చని నీళ్ళు నెత్తి పైన పోసుకున్నాను.కుంకుడు కాయరసం తలపై పోసుకున్నాను.అది అంతా వట్టి పిప్పి.నురుగు ఎక్కడ నుంచి వస్తుంది?ఈ లోపల అమ్మ వచ్చింది ఇంత సేపటి నుంచి ఏమి చేస్తున్నావే లోపల అని అంటూ.ఒళ్ళంతా తడుపుకున్న నన్ను చూసి అరిచి,ఏంది ఈ పనులు అని ఒళ్ళు తుడిచి ఇంట్లోకి తీసుకెళ్లింది.
మనం ఎప్పుడూ ఇదే తప్పు చేస్తాము.ప్రతి చిన్న దానికీ పక్క వాళ్ళతో పోటీ పడతాము.అన్నీ కూలంకషంగా బేరీజు వేనుకోము.వాళ్ళ అర్హతలు ఏంది,మనలో లోపాలు ఏంది అని విశ్లేషించుకోము.ఎదురుగా కనిపించే ప్రతిదీ మనకు కావాలి.అఖ్ఖరలేని దంటూ మన డిక్షనరీలో ఏదీ వుండదు.మొదట ఆ దత్తి,ఆ దుగ్ధ,ఆ యావ నుంచి బయట పడితేగానీ మనం బాగు పడము.