స్నేహమంటే ఇలాగుండాలి

మా చిన్నప్పుడు మా బాబు(నాన్న) చెప్పేవాడు స్నేహమంటే ఎలాగుండాలి అని.మనకు ఇద్దరు స్నేహితులు ఉన్నారు.పెద్ద అయిన తరువాత ఒకడు చాలా గొప్పవాడు అవుతాడు.ఇంకొకడు బీదవాడు అవుతాడు.ఇద్దరూ ఒకేసారి ఇంటికి వస్తారు.అప్పుడు ఇద్దరికీ ఎదురెళ్ళి ఇంట్లోకి పిలుచుకుని వెళ్ళాలి.బీదవాడిని కుడివైపు కూర్చోపెట్టుకోవాలి,గొప్పవాడిని ఎడమ వైపు కూర్చోపెట్టుకోవాలి.ఎందుకంటే బీదవాడు ఎలాంటి పరిస్థితుల్లోనూ తనను తక్కువగా చూస్తున్నాము అని బాధ పడకూడదు.పొరపాటున మనము ఎడమవైపు కూర్చోపెట్టుకుంటే,నేను అర్థబలం,అంగబలం లేని వాడిని కాబట్టి నన్ను ఎడమ వైపు కూర్చోపెట్టుకున్నాడు అని బాధపడకూడదు.ఇద్దరినీ అంత సమానంగా చూసుకోవాలి.ఎవరి మనసూ కష్టపెట్టకూడదు.స్నేహానికి కృష్ణుడు పెట్టింది పేరు.కుచేలుడుతో తన స్నేహం ఎంత మధురమైనది కదా!తను భగవంతుడు.అయినా అర్జునుడితో స్నేహం ఎంత సుందరంగా ఉంటుంది కదా!ఆఖరికి తన మిత్రుడి కోసం రథ సారథి కూడా అవుతాడు కదా!స్నేహమనేది ఈ సృష్టిలో చాలా అద్భుతమయిన బంధం.దానిని ఎలాంటివారు కూడా ఎలాంటి పరిస్థితుల్లో కూడా చెడగొట్టుకోకూడదు.

శని గ్రహా రక్షించు ఈ దంపతులను

మా అమ్మ మా చిన్నప్పుడు ఈ పాటను చిన్నగా పాడుకుంటూ పనులు చేసుకుంటూ ఉండేది.మా అమ్మ దేవుడి దగ్గర దీపారాధన చేసి,రెండు శ్లోకాలు చెప్పుకుని లేచేసేది.ఇంకా దేవుడి పాటలు సన్నగా వినిపించీ వినిపించకుండా పాడుకుంటూ పనులు చేసుకునేది.మా బాబు(నాన్న)స్నానం చేసి భగవద్గీత చదువుకునే వాడు.అంతా సులభంగా అయిపోయేది.మాకు అయితే ఆ పాట ఇలా అనిపించేది,వినిపించేది.శనిగ్రహా రక్షించు ఈ ఢంకా శూలాన్ని అని.మేము బాగా పెద్ద అయిన తరువాత చెప్పింది మా అమ్మ దంపతులను అనేది సరైన పదం అని.చాలా మంది కఠోరమయిన పూజలు,పద్ధతులు పాటిస్తూ వుంటారు.ఒక్కపొద్దులు రోజుల తరబడి,నెలల తరబడి చేస్తుంటారు.కానీ ఇది సరైన పద్ధతి కాదు అని నా అభిప్రాయం.మా పెద్దత్త చెబుతూ ఉండేది.సంసారం చేసుకునే వాళ్ళు కఠినమయిన,కఠోరమయిన పూజలు చేయకూడదు అని.నిజమే కదా.సంసారాలలో చిన్న బిడ్డలు ఉంటారు.పెద్దవారూ ఉంటారు.వాళ్ళ అవసరాలు ముఖ్యం కదా.భక్తి ముఖ్యం,నమ్మకం ముఖ్యం.మనం ఎంతసేపు పూజలు చేశాము,ఎంత ఆర్భాటంగా చేశాము,ఎంత కఠినమయిన నియమాలు పాటించామని కాదు కదా.ఇలా అంతా ఆలోచించకూడదనే....పత్రం,పుష్పం,ఫలం,తోయం అని అన్నారు.అంటే నిజమైన భక్తిశ్రద్ధలతో ఒక ఆకు సమర్పించినా,ఒక పుష్పం,ఒక పండు సమర్పించినా చాలు.ఆఖరికి ఒక ఉద్ధరిణతో నీళ్ళు దేవుడి పైన చిలకరించినా చాలు.కాబట్టి మనం మంచిగా,భక్తి శ్రద్ధలతో ప్రార్థించుకుందాము.ఆర్భాటాలు,గొప్పలు కోసం కాకుండా మన కోసం మనం ప్రవర్తిస్తాము.

రోమన్ ఇన్ రోమ్?

బీ ఎ రోమన్ ఇన్ రోమ్ అని అంటారు కదా చాలా మంది చాలా సార్లు.నిజంగా అది కుదురుతుందా?నాకు అయితే కష్టం అనిపిస్తుంది.వేరే కొత్త చోటుకి వెళ్ళి,అక్కడ సంస్కృతి,సాంప్రదాయాలు,వేషభాషలు,నడత,పలుకు అన్నీ ఒక్క క్షణంలో నేర్చుకోలేము కదా.మనల్ని చూడగానే అర్థం అవుతుంది కదా మనం అక్కడకు కొత్త అని.అవసరానికి నేర్చుకోవడం,అలవాటు చేసుకోవటం వేరు.మనసు ఒప్పి అవి పాటించడం వేరు.మన మూలాలు ఎక్కడ ఉన్నాయో వాటికే మనం ప్రాధాన్యత ఇస్తాము.ఇన్ ది స్ట్రగుల్ ఫర్ ఎక్సిస్టెన్స్,సర్వైవల్ ఆఫ్ ది ఫిట్టెస్ట్ అనే డార్విన్ థియరీ ప్రకారం అయితే మారాలి,మారగలగాలి.ఇక్కడ వేషభాషలు కంటే కూడా అనవసరంగా ఇబ్బందులు కొనితెచ్చుకోకూడదు కొత్త చోటుకి మనం వెళ్ళినప్పుడు అని అర్థం.ఎందుకంటే మనమే కొత్త అయినప్పుడు మనల్ని సమర్థించేవాళ్ళు,అయ్యోపాపం అనేవాళ్ళు ఎవరూ ఉండరు.కాబట్టి మన జాగ్రత్తలో మనం ఉండాలి.సమస్యలకు దూరంగా ఉండాలి.సర్దుబాటు ధోరణిలో ఉండాలి.తెలియని వాటి జోలికి వెళ్ళకూడదు.మా అన్నయ్య ఎప్పుడూ చెప్పేవాడు...నో వన్ ఇస్ వర్త్ బిలీవింగ్ అని.ఇక్కడ చెడు అర్థం కాదు.మన పరిథిలో మనం ఉండాలి.ఎవరినీ అతిగా నమ్మకూడదు.అతిగా నమ్మితే మోసపోవటం,అన్యాయమై పోవటం చాలా సామాన్యం.మనకూ దేవుడు బుర్ర ఇచ్చాడు.దానిని వాడుతూ ఉండాలి.ఊరికినే ఎదుటివారు చెప్పింది అంతా మూర్ఖంగా నమ్మకూడదు.మనం బేరీజు వేసుకుని,అడుగుముందుకు వెయ్యాలి.ఘర్షణలు అవసరం లేదు.మనకు పరిస్థితి సానుకూలం కాదు అని తెలియగానే,చిన్నగా అక్కడనుంచి తప్పుకుంటే మంచిది.ఉండేకొద్దీ అక్కడ అలవాట్లు,వేషభాషలు సునాయాసంగా వచ్చేస్తాయి.అక్కడ మనకు ఎదురయ్యే లోటుపాట్లు అవగాహనకు వస్తాయి.వాటినుండి బయటపడటం లేకపోతే దూరంగా ఉండటం ఎలాగో అర్థం అవుతుంది.

నాగుపాము డాన్స్-నత్తగుల్ల స్టాన్స్

నేను చిన్నప్పుడు నాగుపాము డాన్స్ చేసేదాన్ని.రకరకాల కఠినమయిన విన్యాసాలుతో కూడి ఉండేది.అప్పట్లో సునాయాసంగా చేసేదాన్ని.ఇప్పుడు కదులుతున్నాను అనుకుంటాను,కానీ ఎక్కడికక్కడే ఉండిపోతాను.నాకంటే నత్తగుల్ల నయం.అది కనీసం అరగంటకు అయినా ఒక అంగుళం కదులుతుంది.నేను మెట్లు దిగటం మా పిల్లలు చూపిస్తుంటారు.అందరం పగలబడి నవ్వుకుంటాము.జీవితం అంతే కదా!చిన్నతనంలో ఇక్కడ అడుగేస్తే అక్కడ తేలుతాము.ఎంతసేపు ఆటలు,పాటలు,మాటలు,డాన్సులు,డ్రామాలు...ఒకటి కాదు సవాలక్ష!చిన్నగా మనకే తెలియకుండా పెద్దవాళ్ళము అవుతాము.ఆటలు,పాటలు అసలు ఎప్పుడో దూరం అయిపోతాయి.జీవితంలో తగిలే ఎదురు దెబ్బలకు,క్లిష్ట పరిస్థితులకు చాలా సార్లు నవ్వటం మర్చిపోతాము.నిద్రలేని రాత్రులు మిగులుతాయి.చిన్నగా గొడవలు,ఘర్షణలు మానేస్తాము.అంతర్ముఖులం అవుతాము.గలగలమని మాట్లాడేవాళ్ళము గప్ చుప్ అయిపోతాము.మౌనం అర్ధంగీకారం అనుకుంటారు ఎదుటివాళ్ళు.కానీ ఏమి మాట్లాడినా వ్యర్థమే అని మౌనం ఆశ్రయిస్తాము.భావోద్వేగాలను అదుపులో పెట్టుకోవటం అలవాటు చేసుకుంటాము అని అనుకుంటాము.కానీ ఆటుపోట్లతో ముఖంలో భావాలు బయటపడవు.నిర్వికారంగా తయారు అవుతుంది ముఖం.కానీ మనం నవరాత్రిలో నాగేశ్వరరావు లాగా నవరసాలు చిలికిస్తున్నాము అనుకుంటాము.చిన్నప్పుడు మనల్ని ఎవరైనా ఏమైనా అంటే అంత ఎత్తుకు ఎగిరి గొడవ పెట్టుకుంటాము.ఇప్పుడు మనల్ని చూసి ఎవరైనా ఎక్కిరిస్తే వాళ్ళకంటే ముందు మనమే నవ్వుతాము.ఎందుకంటే వాళ్ళు అనేదాంట్లో నిజం ఉందని గ్రహిస్తాము కనుక.ఒకప్పుడు చక్రం తిప్పాము.ఇప్పుడు పిల్లలు చక్రాల బండిలో తిప్పుతున్నారు.కాబట్టి ప్రశాంతంగా జీవితాన్ని ఆస్వాదిస్తాము.కష్టపడినన్ని రోజులు కష్టపడ్డాము.ఇప్పుడు పిల్లలు మనల్ని కష్టపడకుండా చూసుకుంటున్నారు.సంతోషంగా ఆ దేవుడికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుందాము.

ఎండమావులు

మనకు ఎప్పుడూ మనకు అందుబాటులో ఉండేది అక్కరలేదు.దొరకని దానికోసం ఉరుకుతూ ఉంటాము.ఎవడో చెప్పాడని,ఒంటిపైన గుడ్డలు కూడా చూసుకోకుండా పరుగులు తీస్తాము.దూరం నుంచి చూస్తే అంతా సుందరంగా,సులభంగా,లాభసాటిగా కనిపిస్తుంది.అందుకే కదా దూరపు కొండలు నునుపు అనేది.చాలా సులువుగా కోట్లు సంపాదించవచ్చని,సులువైన మార్గాలు చెప్తారు.అర చేతిలో స్వర్గం చూపిస్తారు.అన్నీ నమ్మేస్తాము.అందుకే వాళ్ళు మనల్ని ఎంచుకుంటారు.వాళ్ళు చెప్పినట్లు దిగి,పెట్టుబడులు పెడతాము.మనం అనుకున్నట్లు లాభాలు రావు.అదేంది అంటే,ఇంకొంచెం సర్దుకోమంటారు.అదిగదిగో సందు తిరిగితే నోట్ల కట్టలే కట్టలు అంటారు.అగమ్యగోచరం అవుతుంది.ఫలితాలు కనుచూపు మేరలో కానరావు.డీలా పడిపోతాము.కానీ ఇంకా ఊదర కొడతారు.ఇంకెంతో దూరం లేదు ధనలక్ష్మి నీ ఇంటి తలుపు తట్టేదానికి అంటూ ఏడు రంగుల ఇంద్రధనుస్సు చూపిస్తారు.కానీ అది దక్కాలంటే ఇంకొంచెం పెట్టుబడి పెట్టాలి అంటారు.అలా అంతులేని కథ లాగా సాగిపోతుంది.నీ దగ్గర నుంచి ఆఖరి పైసా కూడా లాగేసిన తర్వాత నిన్ను దీంట్లో దించినవాళ్లు అదృశ్యమయిపోతారు.కనిపించరు,వినిపించరు.అందుకనే ఎండమావుల వెంట పరుగెత్తకూడదు.అల్లంత దూరంలోనే నీటి చెలమ ఉన్నట్లు భ్రమకలిగిస్తూ ఉంటుంది.కానీ అక్కడ నీరే ఉండదు.అక్కడ నుంచి చూస్తే ఇంకొంత దూరంలో అసలు సిసలైన నీటి జాడ ఉన్నట్లు అనిపిస్తుంది.అంటే ఆ భ్రమలో నుంచి బయటపడితేగాని,మనకు అసలు పరిస్థితి అర్థం కాదు.కాబట్టి మన బలాలు తెలుసుకోవటం ఎంత ముఖ్యమో,మన బలహీనతలు తెలుసుకోవటం కూడా అంతే ముఖ్యం.లేకపోతే అవకాశవాదులు మనకు లేనిపోని ఆశలు చూపించి,బురిడీ కొట్టిస్తారు.మన జాగ్రత్తలో మనం ఉండాలి.

నవ్వులు-పువ్వులు

మనం సంతోషంగా నవ్వుతూ ఉండాలి.మనతో వుండే వాళ్ళు కూడా సంతోషంగా వుండేలా చూసుకోవాలి.అలా ఉంటేనే మన మొహాలు పూలలాగా విరుస్తూ,మెరుస్తూ ఆనందంగా వికసిస్తూ వుంటాయి.కొంత మంది ఉంటారు.ఎప్పుడూ జిట జిటమంటూ,చిట్టెడు వేస్తే పుట్టెడురాలేటట్లు.బిగదీసుకుని ఉంటారు.మొహం చిట్లిచ్చి చిట్లిచ్చి అడ్డంగా నిలువుగా నెర్రెలు పడిపోయి వుంటాయి.ఏమి చేసినా వాళ్ళ మొహంలో ప్రశాంతత,సంతోషం,తృప్తి కనిపించదు.కదిలిస్తే కరుస్తాము అనేటట్లు ఉంటారు.ఇంకొక వర్గం ఎప్పుడూ నెత్తిమీద నీళ్లకుండ పెట్టుకుని ఉంటారు.చిన్నదానికి పెద్దదానికి తేడాలేకుండా ఏడుపు,దుఃఖం వస్తుంటుంది.కొంత మంది నేరుగా అసలు మాట్లాడరు.ఎప్పుడూ కొక్కరింపు,అవహేళన,వ్యంగ్యం,ఈసడించుకుంటూ,గద్దిస్తూ,అరుస్తూ ఉంటారు.ఒక మొక్క పూలను ఎప్పుడు ఇస్తుంది?గాలి,వెలుతురు,నీరు,భూమిలో పోషకాలు అన్నీ సమృద్ధిగా ఉన్నప్పుడు కదా.అలానే మనం మన మనసులను ప్రశాంతంగా పెట్టుకుని,ఆశావహ దృక్పథంతో,ఎదుటివారిని ప్రేమిస్తే పెదవులపైన చిరునవ్వు వస్తుంది.అలావుంటే పక్కన వాళ్ళు కూడా వాళ్ళకు తెలియకుండానే మనతో స్నేహభావంతో,సరదాగా,ప్రసన్నంగా ఉంటారు.మన దగ్గరకు ఎలాంటి అనుమానాలు,భయాలు లేకుండా హాయిగా రాగలుగుతారు.మన చుట్టూరా వాతావరణం ఆహ్లాదకరంగా మారుతుంది.మనసు నిండా నవ్వటం ఆరోగ్యానికి కూడా మంచిది.మొహం పైన కండరాలకు కూడా వ్యాయామం ఉంటుంది.కాబట్టి నవ్వుతూఉందాము,నవ్వుల జల్లులతో పువ్వులు పూయిస్తాము.

చేసిన మేలు మరిచేవారు

చాలా మందికి ఎదుటివాళ్ళు మనకు సహాయం చేస్తున్నారు అనే స్పృహ ఉండదు.ఇంక గుర్తు పెట్టుకోవటం,గుర్తు పెట్టుకోకపోవటం అనే ప్రశ్నే ఉత్పన్నం కాదు.మనం పీక్కుంటుంటాము ఇంత సహాయం చేసాము,అంత చేశాము,మనల్ని కన్నెత్తి కూడా చూడటం లేదని.అసలు సహాయం చేయటం,చేయకపోవటం మన నిర్ణయం.అలాంటప్పుడు ఎదుటివాడు గుర్తు పెట్టుకోవాలి,అర్థం చేసుకోవాలి,జీవితాంతం రుణపడి ఉండాలి అని ఆశ పడటం అత్యాశ కదా.మన విషయమే తీసుకుందాము.ఎంత మంది తలా ఒక చెయ్యి వెయ్యకపోతే జీవితంలో ఇంత దూరం వస్తాము?ఎంత మంది వాళ్ళలో మనకు తెలుసు? ఎంత మందికి చెప్పగలతాము?మనకు తెలియకుండా చాలా మంది మనకు సహాయం చేసి ఉంటారు.వాళ్ళకు ఎప్పటికీ చెప్పలేము.జీవితం అంటే పరుగు పందెం కదా!ఎవరైనా కింద పడితే మనం చెయ్యి అందిస్తాము లేవడానికి.లేవగానే వాడు ఆ పరుగు కొనసాగించాలి,కోన సాగిస్తాడు కూడా.ఎవరు చెయ్యి అందిచ్చారు అనేది కూడా చూసుకునే సమయం ఉండదు.మరి అతనిని తప్పు ఎలా పడతాము?వాడు ఆగి, మన గుణగణాలు పొగిడి,ఇంటికి తీసుకెళ్ళి ముప్పూటలా తిండి పెట్టి పంపించడు కదా.వాడికీ కుదరదు,మనకూ కుదరదు.కాబట్టి ఎదుటివాడికి సహాయం చేయటం మన బాధ్యత అనుకోవాలి,చెయ్యాలి,అంతే!ప్రతిఫలాపేక్షతో చేయకూడదు.అసలు అలా ఆలోచించేటట్లయితే అసలు చేయవద్దు.ఎదుటివారికి కూడా క్లారిటీ ఉంటుంది కదా,మన దగ్గరనుంచి సహాయం ఆశించవచ్చా లేదా అని.మన పనులు,ఆలోచనలు క్రియాశీలకంగా ఉండేలా చూసుకుంటే చాలు.ఎదుటివారు మనం చేసిన సహాయాన్ని గుర్తు పెట్టుకున్నా,పెట్టుకోకపోయినా మన ధర్మం మనం నిర్వర్తిస్తాము.

అన్నం పరబ్రహ్మ స్వరూపం

మన పెద్దవాళ్ళు అందరూ చెబుతుంటారు.అన్నం పారేయకూడదు.అన్నం దేవుడితో సమానం అని.నిజం!ఒక ముద్ద దొరకాలంటే ఎంత కష్టపడాలి?అలాంటప్పుడు దుబారా చేయకూడదు.కానీ చాలా సార్లు పరిస్థితులు అలా ఉండవు.నలుగురు పిల్లలు వుండే ఇంట్లో గొంతు పిసికినట్లుగా సరిగ్గా చేయలేము.ఒక ముద్ద ఎక్కువే వండాలి.అట్లా వండిన ప్రతిసారి అన్నం మిగులుతుంది.అలాగని సరిగ్గా చేసాము అంటే ఆ రోజు అన్నం అందరికీ చాలదు.చాలా మంది,ముఖ్యంగా ఆడవాళ్లు అన్నం మిగిలింది పాడు చేయటం ఎందుకని బలవంతంగా తింటుంటారు.ఇది అసలు మంచిది కాదు.మా బాబు(నాన్న)అసలు ఒప్పుకునేవాడు కాదు.ఉడకబెట్టేవి తొందరగా చెడిపోతాయి.అవి కడుపులో కంటే బయట ఉండటం మేలు అనేవాడు.అంతే కదా!మిగిలింది అని తినటం మొదలుపెడితే ఊబకాయం వస్తుంది కదా.ఒక్కొక్కసారి అన్నం,సాదకాలు వేడి చేసుకుని తింటుంటాము.ఆ వేడి పైన నిజంగా చెడిపోతే చాలా సార్లు తెలియదు.అది వంటికి మంచిది కాదు కదా.పాత రోజుల్లో అయితే అంతో ఇంతో మిగిలితే వీధి కుక్కలకు,కాకులకు పెట్టేవాళ్లము.పని వాళ్ళకు,పేదవాళ్ళకు ఇచ్చేవాళ్ళము.కానీ ఇప్పుడు అలాంటివి చాలా తగ్గిపోయాయి.మనం వండుకుంది మనమే తినాలి,లేకపోతే పారెయ్యాలి.ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో మట్టసంగా చేసుకోవడమే ఉత్తమం.అర్ధాకలితో కంచం ముందర నుంచి లేస్తేనే వంటికి మంచిది.కాబట్టి మిగిలింది అని,దుబారా అవుతుందని,చెడిపోతుంది అని బలవంతంగా తినొద్దు.కొత్త ఇబ్బందులు కొని తెచ్చుకుంటాము.

అతి వద్దనే వద్దు

పెద్దలు ఏమంటారు?అతి సర్వత్ర వర్జయేత్ అని.ఎలాంటి పరిస్థితుల్లో కూడా అతి వద్దు,మంచిది కాదు అని.కానీ మనం ప్రతి విషయంలోనూ అతి చేస్తుంటాము.పిల్లలపైన అతి ప్రేమలు,ఎదుటివారి పైన అతి కోపాలు సర్వ సాధారణం.మనల్ని మనం సమర్థించుకోవటం అనుకుంటూ గర్వానికి,భేషజానికి పోతుంటాము.ఎప్పుడు అయినా ఒక పందెం అంటే ఎప్పుడూ,ఎక్కడ,ఎలా,ఎవరు పోటీకి అర్హులు అని ఉంటుంది.కానీ పందెం అనగానే ముందుకు దూసుకుపోతాము.ఎంత దాకా పరిగెత్తాలా అని కూడా తెలుసుకోకుండా పరిగేస్తూనే ఉంటాము.మనం తిరిగి చూసేలోపల వేరే వాళ్ళు విజేతలు అయిపోతారు.పరీక్షలలో కూడా ప్రశ్నలు పూర్తిగా చదవము.సగం చదివేసి,అబ్బా!నాకు తెలిసిన జవాబే అని రాయటం మొదలుపెట్టేస్తాము.సగం రాసిన తర్వాత అనుమానం వచ్చి చూసుకుంటే,దాని జవాబు వేరే ఉంటుంది.చాలా మంది పేపర్ తిప్పి కూడా చూడరు.అక్కడ ఇంకో సగం క్వశ్చన్ పేపర్ ఉంటుంది ఇంకో సగం మార్కులకు.ఆ విషయం పరీక్ష హాల్ నుంచి బయటకొచ్చిన తర్వాత కానీ తెలుసుకోము.ఏమీ లేదు,అంతా హడావుడి,హైరానా!మనకే అర్థం కాకుండా ఉరుకులు,పరుగులు.భావోద్వేగాలు విషయం లో కూడా మితంగా వ్యవహరించం.చివరిదాకా పోతాము.అక్కడినుంచి ఇంకెక్కడికి పోవాలో తెలియదు.నోరు జారుతాము,చెయ్యి జాడిస్తాముు.క్షమించమని అడిగేదానికి అహం అడ్డు వస్తుంది.కొన్ని క్షమించలేని తప్పులు చేస్తాము.చేతులు కాలాక ఆకులు పట్టుకొని ఏమీ లాభం అంటారు కదా.కాబట్టి కొంచెం నిగ్రహించుకోవాలి.నోటిదురుసు తగ్గించుకోవాలి.మన ప్రేమలు మన బిడ్డలకు ప్రతిబంధకాలు కాకుండా చూసుకోవాలి.కక్షలు,కావేశాలు పెంచుకోకుండా మితంగా,పరిమితంగా మన భావావేశాన్ని అదుపులో పెట్టుకోవాలి.

దయచేసి క్షమించు

నా ఏడో క్లాస్లో ఒక పాఠం ఉంది,ఆన్ సేయింగ్ ప్లీజ్ బై ఏజీ గార్డినర్.దాంట్లో మనం సఖ్యంగా,సామరస్యంగా ప్లీజ్,థాంక్ యూ,సారీలు చెబితే రోజంతా బాగా గడుస్తోంది అని సారాంశం.నిజమేకదా.పొద్దున కనిపించగానే గుడ్ మార్నింగ్ చెబితే ఎదుటి వాళ్ళు సంతోషిస్తారు.ఏదైనా ఒక సహాయం కావాలంటే మనస్ఫూర్తిగా ప్లీజ్ అని అడిగితే సామాన్యంగా ఎవరూ కాదనరు.ఎదుటి వాళ్ళనుంచి సహాయం పొందినప్పుడు థాంక్స్ చెబితే వాళ్ళు కూడా సంతోషిస్తారు.మన వల్ల ఎదుటివారికి ఇబ్బంది కలిగినప్పుడు సారీ చెబితే,వాళ్ళు కొంచెం సర్దుకుంటారు.ఇలా చిన్న చిన్న పదాలతో మన చుట్టూవుండే వాతావరణం స్నేహపూర్వకంగా,సద్భావంతో ఉండేలా చేసుకోగలుగుతాము.ఎందుకంటే పొద్దునలేచినప్పటినుంచి మనకు ఎదుటివారితో పని పడుతూవుంటుంది.మనం వారితో మంచిగా ప్రవర్తిస్తే వారు కూడా మనతో మంచిగా ఉంటారు.మనం దురుసుగా ఉంటే వాళ్ళు మనల్ని లెక్క చేయరు.అందరూ మనల్ని దూరం పెడతారు.అందుకని మనందరమూ కలిసి మెలిసి మంచిగా ఉందాము.మనం బాధ పడకూడదు,మనవల్ల ఎదుటివారూ ఇబ్బంది పడకూడదు.

సన్యాస యోగం ఒక యాగం!

మా చిన్నప్పుడు మా బాబు(నాన్న) కోపం వస్తే హిమాలయాలకు వెళ్ళిపోతాను,సన్యాసులలో కలిసిపోతాను అనేవాడు.మేమందరమూ వద్దూ,వద్దూ అని బతిమాలాడేవాళ్ళము.సన్యాసం అనేది కక్ష,శిక్ష కాదు కదా!అన్నీ త్యజించ గలగటం సన్యాసం అంటే.పనులు తప్పించుకునేదానికి,బాధ్యతలు తప్పించుకునేదానికి కాదు సన్యాసం అనేది.సంసార బాధ్యతలు నిర్వర్తిస్తూనే,భవ బంధాలకు,రాగద్వేషాలకు అతీతంగా ఉండగలగటం అలవాటు చేసుకోవాలి.సన్యాసం అనేది పవిత్రమయిన యోగం.ఆ దిశగా అడుగులు వెయ్యాలి అనుకుంటే మంచి ఉద్దేశంతో ముందుకు సాగాలి.అంతే కాని కోపాలు,తాపాలు,నిరాశలు,నిస్పృహలు,భయాలు,బాధ్యతలకు భయపడి పారిపోవటం కాదు.ఆ యాగం చేయాలి అంటే నిరంతర కృషి ఉండాలి.