చేసిన మేలు మరిచేవారు

చాలా మందికి ఎదుటివాళ్ళు మనకు సహాయం చేస్తున్నారు అనే స్పృహ ఉండదు.ఇంక గుర్తు పెట్టుకోవటం,గుర్తు పెట్టుకోకపోవటం అనే ప్రశ్నే ఉత్పన్నం కాదు.మనం పీక్కుంటుంటాము ఇంత సహాయం చేసాము,అంత చేశాము,మనల్ని కన్నెత్తి కూడా చూడటం లేదని.అసలు సహాయం చేయటం,చేయకపోవటం మన నిర్ణయం.అలాంటప్పుడు ఎదుటివాడు గుర్తు పెట్టుకోవాలి,అర్థం చేసుకోవాలి,జీవితాంతం రుణపడి ఉండాలి అని ఆశ పడటం అత్యాశ కదా.మన విషయమే తీసుకుందాము.ఎంత మంది తలా ఒక చెయ్యి వెయ్యకపోతే జీవితంలో ఇంత దూరం వస్తాము?ఎంత మంది వాళ్ళలో మనకు తెలుసు? ఎంత మందికి చెప్పగలతాము?మనకు తెలియకుండా చాలా మంది మనకు సహాయం చేసి ఉంటారు.వాళ్ళకు ఎప్పటికీ చెప్పలేము.జీవితం అంటే పరుగు పందెం కదా!ఎవరైనా కింద పడితే మనం చెయ్యి అందిస్తాము లేవడానికి.లేవగానే వాడు ఆ పరుగు కొనసాగించాలి,కోన సాగిస్తాడు కూడా.ఎవరు చెయ్యి అందిచ్చారు అనేది కూడా చూసుకునే సమయం ఉండదు.మరి అతనిని తప్పు ఎలా పడతాము?వాడు ఆగి, మన గుణగణాలు పొగిడి,ఇంటికి తీసుకెళ్ళి ముప్పూటలా తిండి పెట్టి పంపించడు కదా.వాడికీ కుదరదు,మనకూ కుదరదు.కాబట్టి ఎదుటివాడికి సహాయం చేయటం మన బాధ్యత అనుకోవాలి,చెయ్యాలి,అంతే!ప్రతిఫలాపేక్షతో చేయకూడదు.అసలు అలా ఆలోచించేటట్లయితే అసలు చేయవద్దు.ఎదుటివారికి కూడా క్లారిటీ ఉంటుంది కదా,మన దగ్గరనుంచి సహాయం ఆశించవచ్చా లేదా అని.మన పనులు,ఆలోచనలు క్రియాశీలకంగా ఉండేలా చూసుకుంటే చాలు.ఎదుటివారు మనం చేసిన సహాయాన్ని గుర్తు పెట్టుకున్నా,పెట్టుకోకపోయినా మన ధర్మం మనం నిర్వర్తిస్తాము.