నాగుపాము డాన్స్-నత్తగుల్ల స్టాన్స్

నేను చిన్నప్పుడు నాగుపాము డాన్స్ చేసేదాన్ని.రకరకాల కఠినమయిన విన్యాసాలుతో కూడి ఉండేది.అప్పట్లో సునాయాసంగా చేసేదాన్ని.ఇప్పుడు కదులుతున్నాను అనుకుంటాను,కానీ ఎక్కడికక్కడే ఉండిపోతాను.నాకంటే నత్తగుల్ల నయం.అది కనీసం అరగంటకు అయినా ఒక అంగుళం కదులుతుంది.నేను మెట్లు దిగటం మా పిల్లలు చూపిస్తుంటారు.అందరం పగలబడి నవ్వుకుంటాము.జీవితం అంతే కదా!చిన్నతనంలో ఇక్కడ అడుగేస్తే అక్కడ తేలుతాము.ఎంతసేపు ఆటలు,పాటలు,మాటలు,డాన్సులు,డ్రామాలు...ఒకటి కాదు సవాలక్ష!చిన్నగా మనకే తెలియకుండా పెద్దవాళ్ళము అవుతాము.ఆటలు,పాటలు అసలు ఎప్పుడో దూరం అయిపోతాయి.జీవితంలో తగిలే ఎదురు దెబ్బలకు,క్లిష్ట పరిస్థితులకు చాలా సార్లు నవ్వటం మర్చిపోతాము.నిద్రలేని రాత్రులు మిగులుతాయి.చిన్నగా గొడవలు,ఘర్షణలు మానేస్తాము.అంతర్ముఖులం అవుతాము.గలగలమని మాట్లాడేవాళ్ళము గప్ చుప్ అయిపోతాము.మౌనం అర్ధంగీకారం అనుకుంటారు ఎదుటివాళ్ళు.కానీ ఏమి మాట్లాడినా వ్యర్థమే అని మౌనం ఆశ్రయిస్తాము.భావోద్వేగాలను అదుపులో పెట్టుకోవటం అలవాటు చేసుకుంటాము అని అనుకుంటాము.కానీ ఆటుపోట్లతో ముఖంలో భావాలు బయటపడవు.నిర్వికారంగా తయారు అవుతుంది ముఖం.కానీ మనం నవరాత్రిలో నాగేశ్వరరావు లాగా నవరసాలు చిలికిస్తున్నాము అనుకుంటాము.చిన్నప్పుడు మనల్ని ఎవరైనా ఏమైనా అంటే అంత ఎత్తుకు ఎగిరి గొడవ పెట్టుకుంటాము.ఇప్పుడు మనల్ని చూసి ఎవరైనా ఎక్కిరిస్తే వాళ్ళకంటే ముందు మనమే నవ్వుతాము.ఎందుకంటే వాళ్ళు అనేదాంట్లో నిజం ఉందని గ్రహిస్తాము కనుక.ఒకప్పుడు చక్రం తిప్పాము.ఇప్పుడు పిల్లలు చక్రాల బండిలో తిప్పుతున్నారు.కాబట్టి ప్రశాంతంగా జీవితాన్ని ఆస్వాదిస్తాము.కష్టపడినన్ని రోజులు కష్టపడ్డాము.ఇప్పుడు పిల్లలు మనల్ని కష్టపడకుండా చూసుకుంటున్నారు.సంతోషంగా ఆ దేవుడికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుందాము.