చిన్నప్పుడు మా అక్కయ్య సన్నగా,పీలగా,బక్కగా,పొట్టిగా లింగు లిటుకులిక్కి లాగ వుండేది.నేనేమో ఘనంగా,బరువుగా,పెద్దగా,ఘన పరిమాణం,ఘన వైశాల్యం ఎక్కువగా ఒకమోస్తరు పిట్టు బస్తా లాగ వుండేదాన్ని.ఒక రోజు మా అమ్మ నన్ను ఆడించుకోమని మాఅక్కయ్యకు చెప్పింది.అది నన్ను చంకలోకి ఎత్తుకోని ఆయాస పడుతూ ఇంటి బయటకు తీసుకెళ్ళింది.దాని వల్ల ఎక్కువ సేపు నన్ను ఎత్తుకోలేక పోయింది.అప్పుడే ఒక శెట్టిగారు రెండు బియ్యం బస్తాలు రిక్షా లో వేసుకొని పోతున్నాడు.కరెక్ట్ గా ఆ రిక్షా మా ఇంటి దగ్గరకు వచ్చేటప్పటికి అక్కయ్య చంకనుంచి జారి నేను కింద పడ్డాను రిక్షా ముందర.అక్కయ్య నేను రిక్షా కింద పడ్డానని భయపడింది.కానీ రిక్షా అతను పక్కకు తిప్పినట్లున్నాడు.అప్పటి నుంచి అక్కయ్య నన్ను ఎత్తుకునే సాహసం చేయలేదనుకుంటాను.
ఈ విషయం అన్నిటికీ వర్తిస్తుంది.మనం ఎప్పుడూ మోయగలిగే బరువే ఎత్తుకోవాలి.బాధ్యతల విషయంలో కూడా అంతే.ఎందుకంటే శక్తికి మించిన పనిని ఆద్యంతం చెయ్యలేము.సగం లో ఆపేయాల్సి వస్తే మనమూ నిరుత్సాహానికి గురి అవుతాము.మనల్ని నమ్ముకున్న వాళ్ళు నిరాశ చెందుతారు.అందరి కంటే ముందుగా మన బలాబలాలను మనమే బేరీజు వేసుకోవాలి.అంత్య నిష్టూరం కంటే ఆది నిష్టూరం మంచిది అంటారు కదా.మనం చెయ్యలేమని చెబితే వాళ్ళు చేసే వాళ్ళ దగ్గరకు వెళతారు.కనీసం వాళ్ళ పని అన్నా అవుతుంది భ్రష్టు పట్టకుండా.
ఈ విషయం అన్నిటికీ వర్తిస్తుంది.మనం ఎప్పుడూ మోయగలిగే బరువే ఎత్తుకోవాలి.బాధ్యతల విషయంలో కూడా అంతే.ఎందుకంటే శక్తికి మించిన పనిని ఆద్యంతం చెయ్యలేము.సగం లో ఆపేయాల్సి వస్తే మనమూ నిరుత్సాహానికి గురి అవుతాము.మనల్ని నమ్ముకున్న వాళ్ళు నిరాశ చెందుతారు.అందరి కంటే ముందుగా మన బలాబలాలను మనమే బేరీజు వేసుకోవాలి.అంత్య నిష్టూరం కంటే ఆది నిష్టూరం మంచిది అంటారు కదా.మనం చెయ్యలేమని చెబితే వాళ్ళు చేసే వాళ్ళ దగ్గరకు వెళతారు.కనీసం వాళ్ళ పని అన్నా అవుతుంది భ్రష్టు పట్టకుండా.
No comments:
Post a Comment