మతిమఱుపు...దీనికి అంతం లేదా?

ఒకప్పుడు నాకు చాలా ఆశ్చర్యంగా వుండేది మనుష్యులు ఊరకనే ఎలా మరచి పోతుంటారు అని.చాలా సార్లు వాళ్ళు అబద్ధం చెబుతున్నారేమోననే అనుమానం ఉండేది.ఎందుకంటే నాకు ఊహ తెలిసినప్పటినుంచి ప్రతి చిన్న విషయం ఇప్పటికీ గుర్తు ఉంది.మరి ఈ మధ్యలో జరిగిన విషయాలు ఎవరైనా ఎలా మరచి పోతారు అంత తొందరగా?
కానీ ఈ యక్షప్రశ్నలన్నీ కాలక్రమేణా కరిగిపోయాయి.ఇప్పట్లో విషయాలు గుర్తుంటే గొప్ప.అన్నం తిందామని వంటింట్లోనుంచి అన్ని గిన్నెలు తెచ్చుకుంటాను.తినేసిన తర్వాత గిన్నెలు తీసేటప్పుడు చూస్తే కూర అంతా అలానే వుంటుంది.అంటే కూర వేసుకోవటం మరిచి పోయానన్నమాట.మొన్న ఈ మధ్య పాలు కాచడం తప్పిస్తే వేరే పని లేదు వంటింట్లో.పట్టుమని పది నిముషాలు వుంటే సరిపోతుంది అని స్టవ్వు వెలిగించాను.రెండో నిముషంలో పక్కనే వుండే పళ్ళెంని అంట్లలో వేసే దానికి అటు తిరిగాను.ఇంక మర్చిపోయి వరండాలోకి వచ్చేసాను.హాయిగా వుయ్యాలలో కూర్చుని పేపరు చదువుతున్నాను.తర్వాత ఎప్పటికో మాడు వాసన వస్తుంటే అప్పుడు గుర్తొచ్చి వంటింట్లోకి పరుగులు తీసాను.ఏముంది?పాలు అన్నీ పొంగి పోయి,గిన్నె మాడి మసి అయిపోయి వుంది!
ఈరోజు మా ఎదురింటి స్నేహితురాలు వచ్చింది.ఆరు బయట చల్ల గాలికి కూర్చుని అరగంట,గంట పిచ్చాపాటి మాట్లాడుకున్నాము.సరే అని ఇంక బయలుదేరింది.సగం దూరం వెళ్ళి మళ్ళీ తిరిగి వస్తుంది.ఏమైందే?దేనికి అని అడుగుతూ ఎదురు వెళ్లాను.మాములుగా తను వచ్చినప్పుడు అంతా తాళాలో,కళ్ళద్దాలో మరిచిపోతుంటుంది.నా మాస్క్ మరిచి పోయానే అనింది.అది కూర్చున్న కుర్చీలో చూసా.ఏమీ కనపడలేదు.కింద ఏమైనా పడిందేమోనే అంటూ దాని తట్టు చూశా.ఆఖరుకు దాని ముఖానికి వుంది మాస్క్!అందరము పది నిముషాలు మా మా మతిమఱుపులకు నవ్వుకున్నాము.

భయం!అంత అవసరమా?

భయం కి పెద్ద పెద్ద కారణాలు అఖ్ఖరలేదు.పెద్ద పెద్ద పోటుగాళ్ళు అనుకునే వాళ్ళు కూడా చాలా చిన్న చిన్న విషయాలకు భయపడుతుంటారు.ఎదుటి వాళ్ళ భయం మనకు చాలా చిన్నది,అర్థం లేనిది అవిపిస్తుంటుంది.చాలా ఎక్కువ చేస్తున్నారు అని అసుకుంటుంటాము చాలా సార్లు.నా విషయానికి వస్తే నాకు చీకటి అంటే భయం లేదు.బల్లులు,పిల్లులు అంటే భయం లేదు.ఎదురుగా ఉండేది ఎవరైనా లెక్క చేయను అని పేరు.ఎంత మాటంటే అంత మాట అనేస్తాను ముందు వెనక ఆలోచించకుండా.
అలాంటిది నేను ఒక సారి ఈ భయం బారిన పడ్డాను.ఒక రోజు రాత్రి పూట నిద్రలో మంచం పైనుంచి క్రిందకు పడ్డాను.మంచి నిద్రలో ఉన్నట్లు వున్నాను.ధన్ మని పడ్డాను.అసలు ఒక క్షణం అర్థం కాలేదు.ఎముకలు విరిగాయి అనిపించింది.కడుపులో  ఏదో అతలాకుతలం అయింది అనుకున్నాను.ఒక అయిదారు నిముషాలు కదల లేక పోయాను.నోట్లోనుంచి మాట కూడా రాలేదు.ఇక అంతే అనుకున్నాను.చిన్నగా ఎప్పటికో సర్దుకోని మంచం పైకి వచ్చి పడుకున్నాను.
ఇక అప్పటి నుంచి మొదలు అయింది భయం నాకు.మంచం మీద పడుకుంటే సరిగ్గా మంచి నిద్ర పట్టేటప్పుడు మెలకువ వచ్చేస్తుంది.ఇలా ఒక రోజు కాదు,ఒక వారం కాదు,ఒక నెల కాదు.నిద్ర పోవాలంటే భయం మళ్ళీ ఎక్కడ పడి పోతానేమోనని.ఇంక ఆఖరికి నేను గోడ తట్టు పడుకోని మా అమ్మాయిని ఇవతల తట్టు పండుకోమనేదాన్ని.అంటే నిద్రలో ఒక వేళ పడ్డా గోడ అడ్డం వుంటుంది.ఇంకో తట్టు మా అమ్మాయి అడ్డం వుంటుంది.ఈ భయం పోయేదానికి ఎన్నో ఏళ్ళు పట్టింది.ఇదంతా జరిగింది నా చిన్నప్పుడు కాదు.ఏభైలలోకి వచ్చినప్పుడు.
అప్పుడు కానీ నాకు అర్థం కాలేదు ఎదుటి వాళ్ళ భయాలను తక్కువగా చూడకూడదని.

పళ్ళు ఊడటం అంత వీజీ కాదు!

చిన్నప్పుడు పళ్ళు ఊడితే కొత్తగా మంచి పళ్ళు వస్తాయన్నారు
ఇప్పుడు పళ్ళు ఊడితే టూత్ ఫెయిరీ వచ్చి గిఫ్ట్ యిస్తుంది అంటున్నారు
మనుమలు,మనుమరాళ్ళు
ఇప్పుడు నా పళ్ళు ఊడితే  డెంటిస్టులు పన్నుకు మూడు వేలు
పూర్తి సెట్టుకు ముప్పై వేలు అంటున్నారు
ఊపిరి ఆపబోయి పన్ను ఊడ పీకామని తలలు బాదుకుంటున్నారు
దిక్కు తోచని ఈ మాయదారి యమభటులు!!!

నేనెవరిని?

ఇంట్లో అందరూ తెల్లగా అందంగా వుంటారు
నేనొక్కదాన్నే సాదా సీదా
నేనెవరిని?
అన్నయ్యలు,అక్కయ్యలు ఎత్తిన పుస్తకం దించకుండా చదువుతారు
నాకేమో డాన్సులు,డ్రామాలు,ఉరుకులు,పరుగులు
నేనెవరిని?
ఇంట్లో అందరూ డాక్టర్లు,గజిటెడ్ ఆఫీసర్లు
నేనేమో చిన్నపాటి గుమాస్తాను
నేనెవరిని?
ఆఫీసులో మేనేజర్ తో అందరూ కరచాలనాలు,సలాములు
నాకైతే మేనేజరు,స్కావెంజరు ఒకటే
నేనెవరిని?
ఆడపిల్లలందరు సిగ్గుల మొగ్గలు,చిగురుటాకులు
నేనేమో కఠినంగా మగరాయుడిలాగ
నేనెవరిని?
అందుకేనేమో ఇంట్లో వాళ్ళకి black sheep of the family
బయటవాళ్ళకి fish out of water ని
భేష్!I welcome it!

అవును నేను ఆమ్మాయినే

అసలే అందగత్తెను కాను
ఇప్పుడైతే మరీను
అయినా నేను అమ్మాయినే!

అసలే ఛాయ తక్కువ
ఇప్పుడు మరీ ఎక్కువ
అయినా నేను అమ్మాయినే!

అప్పుడు పళ్ళు ఊడితే గట్టి పళ్ళు వస్తాయని ఆశ
ఇప్పుడు కట్టుడు పళ్ళదే మహర్దశ
అయినా నేను అమ్మాయినే!

అప్పట్లో నడుమును దాటే జడ
ఇప్పట్లో దాటనంటుంది మెడ
అయినా నేను అమ్మాయినే!

అప్పుడు కళ్ళలో మెరుపు
ఇప్పుడు ఒళ్ళంతా మతిమరుపు
అయినా నేను అమ్మాయినే!

అప్పట్లో నడవమంటే పరుగు
ఇప్పట్లో నడవడం ఎలాగు?
అయినా నేను అమ్మాయినే!

అప్పట్లో విల్లంబులా వంగితే గొప్ప
ఇప్పట్లో నిటారుగా నిలవాలంటే ...అబ్బ!
అయినా నేను అమ్మాయినే!

అప్పుడు అమ్మాయిని
ఆ తర్వాత అమ్మను
ఇప్పుడు అమ్మమ్మను,నాన్నమ్మను
అయినా నేను అమ్మాయినే!

లాలాజలము ఎక్కడ ఊరును?

సంవత్సరం పరీక్షలు మళ్ళీ వచ్చాయి.ఈ రోజు ప్రశ్న ఏందంటే....లాలా జలము ఎక్కడ ఊరును?ఆలోచించా.నోట్లో ఏమైనాఊరుతుందా?ఉహూ.అసలు ఊరదు.నోట్లో ఉమ్మి కదా ఉండేది.అయినా కాకుండా ఇదేమైనా మూడు నెలల పరీక్షలా?కాదు కదా.జవాబు నోరు అని వచ్చే సులభమైన ప్రశ్న వచ్చేదానికి.దీనిజవాబు బాగా కష్టమైనది వుంటుంది.బాగా ఆలోచించి రాయాలి.అసలు తొందర పడకూడదు.ఇవి ఏమీ ఆరు నెలల పరీక్షలు కాదు కడుపు,చిన్న పేగులు అని రాసేదానికి.ఖచ్చితంగా దీని జవాబు పెద్దపేగులు అయివుంటుంది.ఈ జవాబు రాస్తుంటే నా మొహంలో  గర్వంతో కూడిన చిన్న నవ్వు.ఈ దెబ్బ తో ఈ సారి మొదటి మార్క్ నాకే.ఎవరూ నా లాగా ఇంత ఆలోచించి ఇంత సరైన జవాబు రాసి వుండరు.పరీక్ష రాసి ఇంటికి వచ్చా.రాగానే ఇంట్లో వాళ్ళు ప్రశ్నలు.ఏమి అడిగారు.ఏమి రాశావు అని.వరసగా గబగబా చెప్పేసా.ఈ ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పగానే అందరూ అవాక్కయ్యారు.ఆఁ!!!అంటూ.తలలు పట్టుకున్నారు.ఇంట్లో ఇంతమంది డాక్టర్లు వుంటే నువ్వు ఈ సమాధానం రాసేది ఏందే అంటూ. లాలాజలము నోట్లో ఊరుతుందట!నాకు తెలుసు.వాళ్ళకు కుళ్ళు.నేను అన్నీ బాగా రాశానని.వీళ్ళతో ఖా కొట్టేయాలి.అసలు మాట్లాడకూడదు అని నిర్ణయించేసుకున్నా.వాళ్ళందరినీ కోపంగా ఒక సారి చూసి వంటింట్లోకి వెళ్ళా అమ్మా అన్నం పెట్టమ్మా అని అంటూ.

కప్ప పిల్లలు ఇంత ముచ్చటగా వుంటాయా?

ఒక సారి చాలా పెద్ద వానలు వచ్చాయి.పక్కన వుండే వెంకటేశ్వర స్వామి గుంట కూడా పొంగి పోయింది.నీళ్ళు అన్నీ మా ఇండ్ల ముందర నాలుగు ఐదు రోజులు నిలబడి పోయాయి.చేపలు డుబుక్కు డుబుక్కు అంటూ ఎగిరెగిరి పడుతుండేవి.అదంతా చూసే దానికి భలే ముచ్చటగా వుణ్ణింది.ఒక వారానికి నీళ్ళు అన్నీ ఇంకి పోయాయి.పొద్దున్నే లేచి చూసేటప్పటికి ఇంటి ముందర,ఆరు బయట అంతా చిట్టి చిట్టి కప్ప పిల్లలు!అన్నిటికీ బుజ్జి బుజ్జి తోకలు!అన్నీ కలగా పులగంగా ఎగురుతూ,దూకుతూ వున్నాయ్!వాటిని తప్పించుకొని ఎక్కడ కాలు పెట్టాలో అర్థంకావటంలేదు.గబుక్కున వాటి పైన కాలు వేస్తానేమో,అవి ఎక్కడ చచ్చి పోతాయో అని ఇంట్లో నుంచి కాలే బయట పెట్టలేదు కొన్ని రోజులు.గడప దగ్గర కూర్చుని వాటిని వింతగా చూస్తుండే దానిని.

అమ్మంటే అమ్మే,బాబంటే బాబే...అంతే!

ఆ రోజు రోజూ లాగానే అన్నయ్యలు,అక్కయ్యలు బళ్ళకు పోయారు.బాబు ఆఫీసుకు వెళ్ళాడు.అమ్మ వంటింట్లో వంట చేస్తుంది.నేను గడప దగ్గర కూర్చుని వీధిలో వచ్చే పోయే వాళ్ళని చూస్తున్నాను.ఇంతలో ఒక ఆయన ఇంటి దగ్గరకు వచ్చాడు.చాలా పొడుగుగా వున్నాడు.తెల్ల పంచె.తెల్ల చొక్కా వేసుకుని వున్నాడు.పాపారావు గారిల్లు ఇదేనా అని అడిగాడు.తల అడ్డంగా ఊపుతూ నాకు తెలీదు అని చెప్పాను.ఇంతలో అమ్మ గబగబా వంటింట్లోనుంచి వచ్చింది.ఎవరో నన్ను పలకరించడం వినిందో,లేక వచ్చిన వాళ్ళెవరో తెలిసి వచ్చిందో నాకు తెలియదు.అమ్మ ఏమో రామయ్యా,రారా అంటూ సంతోషంగా పిలిచింది వచ్చిన అతనిని.అక్కయ్యా అంటూ ఆయన.ఏందే దీనికి బావ పేరు తెలియదా?పాపారావు గారిల్లు ఇదేనా అంటే తల అడ్డంగా ఊపింది అని చెప్పాడు.మా మామను మొదటి సారి చూడటం అదే.అప్పుడు మన తెలివి తేటలు అలా వుండేవి.అమ్మ అంటే అమ్మ.బాబు అంటే బాబు.మరి నేను?ఏమో?తెలీదు.

అందనిఅరటి...కాయా?పండా?

చిన్నప్పుడు అరటి పండ్ల గెల తెస్తే చూరు నుంచి వేలాడే కొక్కెంకి తగిలించేవాళ్ళు.పిల్లలమందరం దాని చుట్టూ నే ప్రదక్షిణం చేసే వాళ్ళం.నాలాంటి ఆశాజీవులు ఎగిరే వాళ్ళం అందుతుందేమోనని.ప్చ్! లాభం లేదు.మాకంతాఅందేటట్లయితే అక్కడ ఎందుకు పెడతారు?తీరిగ్గా అన్నాలు తిన్న తర్వాత తలా ఒకటి ఇచ్చేవాళ్ళు.పండు చేతిలో పడేదాకా అసలు ఇస్తారా లేదా?ఇస్తే ఎప్పుడు ఇస్తారు?పచ్చిగా వుంటాయా?పండివుంటాయా?ఒకటి స్తారా?రెండేమైనా దక్కే ప్రాప్తముందా?బుర్రలో ఇన్ని ప్రశ్నలు.
ఎండాకాలంలో మిట్టమధ్యాహ్నం పెద్ద వాళ్ళందరూ నిద్రపోతుండేవాళ్ళు అలసిపోయి.చల్లగా వుంటుందని తొట్లలో నీళ్ళు పైన పోసుకునేవాళ్ళం.ఇంకా చెవుల్లోకూడా పోసుకునేవాళ్ళం.పెద్దవాళ్ళు చూస్తే అరిచే వాళ్ళు చెవినొప్పి వస్తుందని.వాళ్ళు అటు వెళ్ళగానే మళ్ళీ మొదలు మా పిచ్చిపనులు.

ఎదిగే దానికి ప్రతి ఒక్కళ్ళకీ తొందర ఎందుకో?

నాకు రెండు మూడేళ్ళు వుంటాయేమో!అప్పుడప్పుడే ఊహ తెలుస్తుంది.పొద్దుటి నుంచి ఇంట్లో హడావుడిగా వుంది.సాయంత్రం అయ్యేటప్పటికి అక్కయ్యకు పట్టు పావడా కట్టారు.పూలజడ వేసారు.కొంచెం చీకటిపడేటప్పటికి కుర్చీ వేసి దాని పైన పట్టు చీర పరిచి అక్కయ్యను కూర్చోపెట్టారు.పేరంటాళ్ళు ఒక్కొక్కరు వస్తున్నారు.నాకు అమ్మ వేసిన గౌను నచ్చలేదు.అక్కయ్య పావడా అంత బాగా లేదు.అక్కయ్యకు పూలజడ వేసారు.నాకు రెండు పిలకలు వేసారు.చిన్నదాన్ని నేనయితే నన్ను కాకుండా అక్కయ్యను కుర్చీలో కూర్చో పెట్టారు.ఎంత అవమానం!కుర్చీలో నేను కూర్చోవాలని ఏడుపు లంఘించుకున్నాను.అప్పుడే ఏం తొందరే నీకు అని వచ్చిన వాళ్ళు నవ్వడం.ఎంత చిన్నతనం!తొందరగా పెద్దయితే నన్ను కూడా కుర్చీలో కూర్చోబెడతారు అని నిర్ణయించేసుకున్నా.
ఆతర్వాత కొద్ది రోజులకు అమ్మబయటకు వెళ్లింది.దేనికో స్నానాలగదిలోకి వెళ్లాను.ఒక గిన్నెలో  కుంకుడుకాయ  నీళ్ళు,కొంచెం నురుగు కనిపించాయి.ఎప్పుడూ అమ్మే నీళ్ళు పోస్తుంది.నేను సొంతంగా తలకు పోసుకోని అమ్మకు నా తడాఖా చూపించాలని నిర్ణయించేసుకున్నాను.గుడ్డలు విప్పి అండాలో అడుగున వున్న నులివెచ్చని నీళ్ళు నెత్తి పైన పోసుకున్నాను.కుంకుడు కాయరసం తలపై పోసుకున్నాను.అది అంతా వట్టి పిప్పి.నురుగు ఎక్కడ నుంచి వస్తుంది?ఈ లోపల అమ్మ వచ్చింది ఇంత సేపటి నుంచి ఏమి చేస్తున్నావే లోపల అని అంటూ.ఒళ్ళంతా తడుపుకున్న నన్ను చూసి అరిచి,ఏంది ఈ పనులు అని ఒళ్ళు తుడిచి ఇంట్లోకి తీసుకెళ్లింది.
మనం ఎప్పుడూ ఇదే తప్పు చేస్తాము.ప్రతి చిన్న దానికీ పక్క వాళ్ళతో పోటీ పడతాము.అన్నీ కూలంకషంగా బేరీజు వేనుకోము.వాళ్ళ అర్హతలు ఏంది,మనలో లోపాలు ఏంది అని విశ్లేషించుకోము.ఎదురుగా కనిపించే ప్రతిదీ మనకు కావాలి.అఖ్ఖరలేని దంటూ మన డిక్షనరీలో ఏదీ వుండదు.మొదట ఆ దత్తి,ఆ దుగ్ధ,ఆ యావ నుంచి బయట పడితేగానీ మనం బాగు పడము.

ఇంట్లో నుంచి వెళ్ళిపోవడం అంత సులభం కాదు

చిన్నప్పుడు ఎందుకో ఇంట్లో వాళ్ళ పైన అలిగాను.ఛట్!ఇంక ఇక్కడ ఒక్క  క్షణం కూడా వుండకూడదని తీర్మానించుకున్నాను ఏక గ్రీవంగా.ఇంట్లోనుంచి బయటకు వచ్చి వీధికొస లో వుండే కొళాయి దగ్గరకు వెళ్ళాను.చాలా సార్లు దాగుడు మూతల ఆటల్లో దాని వెనక దాక్కుంటే ఎవళ్ళూ కనిపెట్టలేదు.కాబట్టి  కొళాయి వెనకల కెళ్ళి నిలబడ్డాను.ఐదు నిముషాలు అయింది,పది నిముషాలు అయింది.ఎవరూ నా కోసం వెతుకుతూ రాలేదు.కాళ్ళు నొప్పులు పుడుతున్నాయి.అన్నం తినే టైమ్ అయింది.ఆకలి అవుతుంది.ఇంత సేపైనా ఎవరూ రాలేదంటే ఇంట్లో ఎవరికీ నేనంటే ఇష్టం లేదనేగా!కాబట్టి అసలు ఇంటి కెళ్ళ కూడదని మళ్ళీ గట్టిగాఅనుకున్నా,కానీ కళ్ళన్నీ ఇంటి తట్టే చూస్తున్నాయి.
అమ్మయ్య!ఇంట్లో నుంచి అన్నయ్య బయటకు వచ్చాడు.వాడు ఇంకో తట్టు పోతున్నాడు.నేను ఇక్కడ వుంటానని తెలుసుకోవాలి కదా!అన్నయ్యకు ఏమీ తెలియదు,వీడితో ఎట్లా వేగేది?ఒక ఐదు నిముషాలు అక్కడా,ఇక్కడా వెతికి ఆఖరుకు నేను వుండే కొళాయి వెనక్కు వచ్చాడు.బుల్లెమ్మా!ఇంటికి పోదాంరా .అమ్మ అన్నానికి పిలుస్తూ వుంది అని చెప్పాడు.కడుపులో మాడుతున్నా సూక్ష్మాలకు తక్కువ లేదు కదా!నేను వెళ్ళి పోతాను.ఇంటికి రాను. నాకుకోపం వచ్చింది అని చెప్పాను.అప్పుడు అన్నయ్య ఇట్లా చెప్పాడు.బుల్లెమ్మా!ఇప్పుడు నువ్వు చిన్న దానివి కదా.నీకు ఆకలేస్తే అన్నం ఎవరు పెడతారు?నిద్ర వస్తే ఎవరు నిద్ర బుచ్చుతారు?కాబట్టి పెద్ద అయిన తర్వాత వెళదాం లే అని ఇంటికి తీసుకెళ్ళాడు.
ఇదే మూర్ఖం అంటే.ఇదే అమాయకత్వం అంటే.అమ్మ ఇంట్లో సవా లక్ష పనులతో సతమతమవుతుంటుంది.క్షణం తీరిక వుండదు.మనం పనికిరాని అనవసరపు విషయాలకన్నిటికీ అలిగేదానికీ రోజంతా ఖాళీనే.గోరంతలని కొండంతలు చెయ్యటంలో సిద్థహస్తులం.మన అమ్మ,నాన్న మనకు మంచి జీవితం ఇచ్చేదానికి అహర్నిశలు పాల్పడతారు.మనకు అవన్నీ ముఖ్యంకాదు.అమ్మ అన్నయ్యకు నెయ్యి ఎక్కువ వేసింది నాకు తక్కువ వేసింది కాబట్టి నేనంటే ఇష్టం లేదు.బాబు అక్కయ్యకు ఇష్టమైన అప్పచ్చులే తెస్తాడు ప్రతిసారీ నాకు ఏది ఇష్టమో అడగడు కాబట్టి బాబుకు నేనంటే ఇష్టం లేదు అని తేల్చేస్తాము. కానీ ఇవన్నీ మనకు పెద్ద విషయాలని వాళ్ళకు తట్టదు,మనం ఆవయసులో చెప్పలేము.కాని ఇప్పుడు తల్లితండ్రులు ఇలాంటి చిన్న చిన్న విషయాలలో బాగా అవగాహనతో వున్నారు.ఇది మంచి పరిణామం.

దోమతెరనా లేక దోమలకు నివాసగృహమా?

చిన్నప్పుడు రాత్రిళ్ళు మాకు అన్నాలు కాగానే మా బాబు పక్కలు వేసి దోమ తెరలు కట్టేవాడు.మేము పక్కలపైకి వెళ్ళగానే అన్ని తట్లు పరుపు లోకి దోపేసేవాడు దోమలు లోపలికి రాకుండా.కానీ పది నిముషాలు కాకుండానే ఏదో ఒక సాకు పెట్టుకుని బయటకు వస్తుండే వాళ్ళము.ఇట్లా ఒకటికి రెండు సార్లు లోపలికి బయటికీ తిరిగే క్రమంలో కొన్ని దోమలు లోపలకు చేరేవి.ఇంక చప్పట్లు కొడుతూ వాటిని చంపే ప్రయత్నం చేసే వాళ్ళం.అవి మూలల్లోకి దాక్కునేవి కొంచెం సేపు.అన్నిటినీ చంపేసాము అనే శునకానందంతో నిద్రకు ఉపక్రమించే వాళ్ళము.ఇంక దోమలు వాటి తడాఖా చూపించేవి.మేము నిద్రలో అటూ ఇటూ పొర్లడం.కాళ్ళూ చేతులూ విదిలించడం చేయడంతో యధేచ్చగా ఇంకొన్ని లోపలికి వచ్చేవి.బయటకు వెళ్ళే మార్గం కానరాక కసిగా మా పైన దాడి చేసేవి.కొన్ని దోమలు అయితే మూలల్లో ఏకంగా సంసారాలేచేసి గుడ్లు పెట్టేవి.మధ్యలో నీళ్ళకోసం లేచేటప్పటికి ఒక్కొక్కటి రక్తం పీల్చి పీల్చి పొట్టలు పగిలేటట్లు వుండేది.అట్లా వుండే వాటిని చంపాలన్నా అసహ్యమే.ఎందుకంటే రక్తం అంతా చేతులకంటుకుంటుంది.

మనం అప్రమత్తంగాలేకపోయినా,అలసత్త్వం ప్రదర్శించినా పరాన్నభుక్కులు మన జీవితం లోకి మార్గం ఏర్పరుచుకుంటాయి.వాటినికానీ,వాళ్ళని కానీ మన జీవితంలో నుంచి దూరంగా పంపించటం చాలా కష్టం.

ఇలానే మనం మానసికంగా ధృఢంగా లేక పోతే చెడ్డ అలవాట్లు,చెడ్డ సంపర్కాలు అలవాటు అవుతాయి.వాటిని వదిలించుకోవడం ఈ జన్మకు కుదిరే పని కాదు.కాబట్టి తస్మాత్ జాగ్రత్త.

ఘనమైన వాళ్ళను తేలికైన వాళ్ళు ఎత్తుకుంటే?

చిన్నప్పుడు మా అక్కయ్య సన్నగా,పీలగా,బక్కగా,పొట్టిగా  లింగు లిటుకులిక్కి లాగ వుండేది.నేనేమో ఘనంగా,బరువుగా,పెద్దగా,ఘన పరిమాణం,ఘన వైశాల్యం ఎక్కువగా ఒకమోస్తరు పిట్టు బస్తా లాగ వుండేదాన్ని.ఒక రోజు మా అమ్మ నన్ను ఆడించుకోమని మాఅక్కయ్యకు చెప్పింది.అది నన్ను చంకలోకి ఎత్తుకోని ఆయాస పడుతూ ఇంటి బయటకు తీసుకెళ్ళింది.దాని వల్ల ఎక్కువ సేపు నన్ను ఎత్తుకోలేక పోయింది.అప్పుడే ఒక శెట్టిగారు రెండు బియ్యం బస్తాలు రిక్షా లో వేసుకొని పోతున్నాడు.కరెక్ట్ గా ఆ రిక్షా మా ఇంటి దగ్గరకు వచ్చేటప్పటికి అక్కయ్య  చంకనుంచి జారి నేను కింద పడ్డాను రిక్షా ముందర.అక్కయ్య నేను రిక్షా కింద పడ్డానని భయపడింది.కానీ రిక్షా అతను పక్కకు తిప్పినట్లున్నాడు.అప్పటి నుంచి అక్కయ్య నన్ను ఎత్తుకునే సాహసం చేయలేదనుకుంటాను.
ఈ విషయం అన్నిటికీ వర్తిస్తుంది.మనం ఎప్పుడూ మోయగలిగే బరువే ఎత్తుకోవాలి.బాధ్యతల విషయంలో కూడా అంతే.ఎందుకంటే శక్తికి మించిన పనిని ఆద్యంతం చెయ్యలేము.సగం లో ఆపేయాల్సి వస్తే మనమూ నిరుత్సాహానికి గురి అవుతాము.మనల్ని నమ్ముకున్న వాళ్ళు నిరాశ చెందుతారు.అందరి కంటే ముందుగా మన బలాబలాలను మనమే బేరీజు వేసుకోవాలి.అంత్య నిష్టూరం కంటే ఆది నిష్టూరం మంచిది అంటారు కదా.మనం చెయ్యలేమని చెబితే వాళ్ళు చేసే వాళ్ళ దగ్గరకు వెళతారు.కనీసం వాళ్ళ పని అన్నా అవుతుంది భ్రష్టు పట్టకుండా.

చిన్నప్పుడు తప్పిపోతే!

నేను రెండేళ్ళ పిల్లగా వున్నప్పుడు తప్పిపోయానట.ఆ రోజుల్లో కూడా చిన్న పిల్లలను పట్టుకుపోయే వాళ్ళు వుండేవాళ్ళట.వాళ్ళు కాలో చెయ్యో వించేసి ముష్టి వాళ్ళను చేస్తారని పెద్ద వాళ్ళు భయపడేవాళ్ళు.ఒక రోజు మధ్యాహ్నం మాబాబు(మా నాన్న) ఇంటికి వచ్చాడు.అన్నం తినేదానికి కంచం ముందు కూర్చుంటూ యదాలాపంగ పద్మ ఏది అని అడిగాడట.ఇక్కడే ఎక్కడో ఆడుకుంటుందిలే ముందు అన్నం తినమని అమ్మ చెప్పింది.మా బాబు మొదట పద్మను చూపించమని గట్టిగా అడిగాడు.అక్కయ్య,అన్నయ్య,అమ్మ నాకోసమ పక్క ఇండ్లలో,ఎదురు ఇండ్లలో చూసారు.ఎక్కడా నేను లేక పోయేటప్పటికీ వాళ్ళకు భయం వేసింది.ఇంక అందరూ వీధిలో వెతికేదానికి బయలుదేరారు.పక్క ఇండ్లలో వాళ్ళు కూడా ఇంటి వెనకల బావి దగ్గర,నీళ్ళ తొట్టి దగ్గర,గోవిందరాజస్వామి గుడి దగ్గర,రైల్వే స్టేషన్ దగ్గరకు వెళ్లారు.ఇంటి నుంచి బయటకు నాలుగు అడుగులు వేసిన తర్వాత ఎటు వెళ్ళాలో తెలియక,ఇంటికి రావటం తెలియక రైల్వే స్టేషన్ దగ్గరకు వెళ్ళి ఏడుస్తూ వున్నాను.అప్పుడు పోలీసు ఆయన నన్ను ఎత్తుకొని నా పేరు అది అడుగుతూ వుండగా మా పక్క ఇండ్ల వాళ్ళు మా పాపేఅని చెప్పి తీసుకు వచ్చారట.
ఇప్పుడు కాదు,ఎప్పుడైన,ఎప్పటికైనా తప్పు పోవడం చాలా డేంజరు.మనం ఎక్కడికి పోతామో,ఎవరి చేతిలో పడతామో తెలియదు.మంచి వాళ్ళు అయితే తల్లి దండ్రుల దగ్గరికి చేరుస్తారు.అది కుదరక పోతే మంచిగా అయినా చూసుకుంటారు.చెడ్డ వాళ్ళ చేతిలో పడితే మన భవిష్యత్తు అంధకారమౌతుంది.ఎన్నెన్ని భయంకరమైన విషయాలు,జుగుప్సాకరమైన అనుభవాలు వింటుంటాము అట్లాంటి బాధితుల దగ్గర నుంచి.ఈ రోజుల్లో పెద్ద వాళ్ళకే దిక్కు లేదు చెడ్డ వాళ్ళ చేతుల్ల పడితే.కాబట్టి బిడ్డలను చాలా జాగ్రత్తగా కాపాడుకోవాలి మనం.

భరతనాట్యమా!భాగవత నాట్యమా!

నేను ఊహ తెలియని వయసు నుండి డాన్స్ చేసే దాన్నట.మా అమ్మ చెప్పేది.నాకు ఊహ తెలిసిన తర్వాత గూడూరులో మా ఇంటి ఎదురుగా వుండే పాండురంగ మందిరంలో  ఏ చిన్న విశేషం అయినా ఎగురుతుండేదాన్ని.మా వీధి చివరలో వేంకటేశ్వరస్వామి గుంట దగ్గరగా వుండే ఇంటికి ఆడుకునే దానికి వెళుతుండేదాన్ని.ఆ ఇంట్లో వుండే ఆయన నన్ను చూడగానే భాగవతులదానా భాగవతంఆడతావా అని ఉడకాడించేవాడు.ఇంటికి ఎవరు వచ్చినా వాళ్ళకి నా డాన్స్ బలవంతంగా చూపించేదాన్ని.ఒకసారి పరిగెత్తుతూ పడ్డాను.మోకాళ్ళు రెండూ రణాలు అయ్యాయి.చిన్నగా చెక్క కడుతూ వున్నాయి.ఈ లోపల ఇంటికి అతిథులు వచ్చారు.నా పద విన్యాసం వాళ్ళకు చూపించాలనే ఆదుర్దాలో  మోకాళ్ళ చిప్పలు పగిలి వున్నాయనే విషయమే మర్చి పోయాను.డాన్స్ చేస్తూ మోకాళ్ళ పైన కూర్చొని తాం థిత్తా తై తత్తై అంటూ మోకాలు నేలకు వేసి కొట్టాను .ఇంకేముంది?మానుతుండే గాయం మళ్ళీ రణం అయింది.ఒక్క సారిగా ఓ అంటూ ఏడుపు!చిన్నప్పుడు డాన్స్ అంటే అంత పిచ్చి ఉండేది.
ఇంట్లో ఏడ్చి భరతనాట్యం నేర్చుకున్నాను.ఒకసారి అయితే ఇంట్లో ఒప్పు కోరంటే డాన్స్ అయ్యవారు ఊరికే నేర్పిస్తానన్నాడు.కానీ నాకే భయం వేసి ఇంట్లో ఏడ్చి మళ్ళీ భరతనాట్యంలో  చేరాను.కానీ తొమ్మిదో క్లాసు తర్వాత మానేసాను.మా చిన్నాయన అయితే బాగా నేర్చుకో తల్లీ వరల్డ్ టూరు వేస్తాముఅనే వాడు.ఆఆశలు ఏమీ తీరలేదు కానీ నాకు ఇప్పటికీ భరతనాట్యం అంటే చాలా ఇష్టం.

కరోనా వేళ...అలసత్త్వమేల?

మా చిన్నప్పుడు మా అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఊరికి ఎండాకాలం సెలవలకు వెళ్ళాము.పిల్లలకు అమ్మవారు వచ్చింది.ఆ సమయంలోనే మా మామ వాళ్ళనెలల బిడ్డను కూడా తీసుకుని వేరే ఊరి నుంచి వచ్చాడు.మా అమ్మమ్మ వాళ్ళని ఇంట్లోకి రానివ్వకుండా మా చినతాత వాళ్ళ యింట్లో వుంచింది.పాత రోజుల్లోనే మన వాళ్ళు అంటువ్యాధులు అంటే అన్నిజాగ్రత్తలు తీసుకునే వాళ్ళు.బయటనుంచి వస్తే కాళ్ళూచేతులు కడుక్కోవాలి.బడి నుంచి వస్తే బట్టలు మార్చాలి.మా అమ్మ మాకు బాగా లేకపోతే మమ్మల్ని నిమురుతూ లక్ష్మీనరసింహ!లక్ష్మీనరసింహ!అని అంటుండేది.అంటే మనకు ధైర్యం చెప్పటంఅన్నమాట మౌనంగా.పల్లెటూరి వాళ్ళు,చదువురానివాళ్ళు,పాతకాలంవాళ్ళు,పనికిరానివాళ్ళు అంటుంటాము.కనీసం వాళ్ళకుండే అవగాహన,వాళ్ళకుండే జాగ్రత్త,వాళ్ళు పాటించే శుభ్రత,వాళ్ళు రోగికి ఇచ్చే మానసిక థైర్యం మనకు లేవా?మనం పాటించలేమా?మనంఇవన్నీ పాటించాలంటే ప్రభుత్వం లాక్ డౌను పెట్టాలా?పోలీసులు లాఠీలు ఝళిపించాలా?వైద్యులు ఇంట్లోనే వుండండి,శుభ్రంగా వుండండి అని కాళ్ళా వేళ్ళా బతిమలాడుకోవాలా?మనం సంఘ జీవులం కాదా?ఈ సంఘంలో బతకడంలేదా?వేరే గ్రహం నుంచి ఊడి పడ్డామా?ఒక సారి చెపితే అర్ధంకాదా?మనంఆరోగ్య పరమైన జాగ్రత్తలు పాటిస్తూ పక్క వాళ్ళకు అవగాహన కలిపించలేమా?ప్రభుత్వం విధించే నిబంధనలు మామూలు ప్రజానీకానికి మనకు కాదు అని ఎవరికి వాళ్ళు అనుకోవద్దు.మన జాగ్రత్తే మనకు మన చుట్టూ ఉండే వాళ్ళకూ శ్రీరామ రక్ష,.

యాభైలో ఇరవై అయిదు పోతే ఎంత?

50-25=? ఇదినేను రెండో తరగతిలో వుండగా సంవత్సర పరీక్షలకు అడిగిన ప్రశ్న.పరీక్ష హాలులో దీనికే ఎక్కువ సమయం తీసుకున్నాను.మల్లగుల్లాలు పడ్డాను.జవాబు 25,35,30తేల్చుకోలేక పోయాను.చివి ఆఖరికి ధైర్యం చేసి,సక్సెస్ ఫుల్ గా 35 అని తప్పు జవాబు రాశాను.ఇంటికి వచ్చిన తర్వాత అది తప్పని,సరి అయిన జవాబు25 అని తెలిసింది.నాకు మొదటి నుంచి అదే సరైన జవాబు అని అనుమానం.కానీ ప్రశ్నలోనే జవాబు ఇవ్వరు అని నమ్మకం.అందుకని అది జవాబు గా రాయలేదు.సున్నాలో అయిదు పోతే సున్నా రాదు కాబట్టి 30 వ్రాయలేదు.ఇక మిగిలింది 35 కాబట్టి అది వ్రాశాను.మొత్తానికి తప్పు రాశాను.

ఇదే మనం ఎప్పుడూ చేసే తప్పు.కళ్ళ ముందే పరిష్కారం వున్నా గ్రహించలేము.శాస్త్రీయపరమైన విశ్లేషణ పూర్తిగా చెయ్యము.అంతా దైవాధీనంగా చేస్తాము.100%నిష్టగా ఏ పని చెయ్యము.పదిలో అయిదు పోతే అయిదు అని వ్రాసినదానిని,పక్కకు ఒకటి ఇచ్చేస్తే ఇక నాలుగే కదా మిగిలేది అని నిదానంగా ఆలోచించలేకపోయాను.అన్నిటికీ తొందరే,నిదానంగా ఒకటికి రెండుసార్లు ఆలోచించే కుదురు వుండదు.మనకు ఫలితం మంచిగా దక్కాలంటే మనం చేసే ప్రతి పనిని నియమ నిష్టలతో,నిబద్ధతలతో చెయ్యాలి.

వాసనలు —సువాసనలు

చిన్నప్పుడు నాకు సంపూర్ణ అనే ఫ్రెండ్ వుండేది.ఒకటి రెండు సార్లు వాళ్ళ ఇంటికి కూడా వెళ్లాను .ఆ అమ్మాయి చాలా మంచిది.కానీ తన దగ్గరకువెళ్ళగానే ఘాటుగా వాసన అనిపించేది.తర్వాత దానిని బాడీ ఓడర్ అంటారని తెలిసింది.అది నచ్చక ఆ తర్వాత వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళటం మానేసాను.అలా చెయ్యటం తప్పని అప్పట్లో తెలియదు.ఇప్పటికీ నాకు ఆ విషయమై గిల్టీ గా వుంటుంది.తర్వాత తర్వాత మా పిల్లలు అమ్మ వాసన నాన్న వాసన అనేవాళ్ళు.మన శరీరం నుంచి చాలా మైల్డగా వాసన వస్తుంది.అది చిన్నప్పుడు బాగా తెలుస్తుంది.అప్పుడు ఘ్రాణ శక్తి బాగుంటుందేమో పెద్దయ్యాక కంటే.
వంటలు చేసేటప్పుడు భలే వాసనలు వస్తాయి.కానీ నేను కనుక్కున్నదేంటంటే వంటల్లో ఉప్పు తక్కువ అయితే వాసనలు బాగా వస్తాయి.ఒక సారి నాకు వైరల్ ఫీవర్ వచ్చింది.అప్పటి నుంచి ఒక ఆరు నెలల దాకా కాఫీ వాసన తగిలితే కడుపులో  తిప్పేది.ఆఖరకు ఎట్లా అయ్యాను అంటే కాఫీని కళ్ళతో చూసేదానికి భయపడేదాన్ని.
ఒక సారి ఒక పార్టీకి వెళ్లాము.అక్కడ చాలా రకాల డ్రింక్స్,జ్యూస్ లు వున్నాయి.అందరూ మామిడిరసం తాగుతున్నారని నేను కూడా తెచ్చుకున్నాను.అది నోటి దగ్గరకు తీసుకెళుతుంటే ఘాటుగా వాసన వచ్చింది.ఆవాసనకు మళ్ళీ కడుపులో తిప్పటం.షరా మామూలు.నేను అది నా ఒక్క ఇబ్బంది అని తెలుసుకోలేక పోయాను.మా అమ్మాయిని పిలిచి అది చెడి పోయినట్లుంది.అందరికీ తాగొద్దని చెప్పు అని అన్నాను.కానీ మా పిల్ల ఎవళ్ళకీ చెప్పినట్లు లేదు.తర్వాత గమనిస్తే అన్నిటికంటే అదే ఎక్కువ తాగారు.
దీని పట్టి ఏమి అర్ధం అవుతుంది?మన ఆలోచనలు,మన భావాలు,మన రుచులు,మన ఇష్టాయిష్టాలు అందరికీ నచ్చాలని లేదు.ఎదుటి వాళ్ళకు నచ్చింది మనకు నచ్చాలని లేదు.అంత మందికి నచ్చిన పళ్ళరసం నాకెందుకు కడుపులో తిప్పింది?
ప్రతి విషయాన్ని గ్రహించటంలో మన దృష్టి కోణం,మన అవగాహన,మన జ్ఞానం,మన అజ్ఞానం,మన పరిధి,మనం పుట్టి పెరిగిన వాతావరణం,ఇలా చాలా విషయాలు ప్రభావితం చేస్తాయి.కాబట్టి మనం చెప్పిందే వేదం,అందరూ అది ఒప్పుకోవాలి అనుకోకూడద.అలా అనుకుంటే మనంత మూర్ఖులు ఇంకెవరూ  వుండరు.

Aacharana,anukaranaa?

Pillalu chinnappudu peddavaallu palaka ,balapam ichchi A,Aa diddisthaaru.Vaallaku yemi chesthunnaamu,yenduku chesthunnaamu,atlaa chesina daani valla laabhaalu,aa aksharaalu yendi anedi ardham kaadu.Kaani chinnagaa vaati gurinchi ardham,avagaahana,vishaya parijnaanam,visleshana vasthaayi.Raavaali koodaa.Lekapothe ardhame ledu.Ye pani koodaa manam yaanthrikangaa cheyakoodadu.Vishaya parijnaanam,visleshana lekundaa guddi gaa yeduti vaallanu anukaristhe manaku yemi oragadu,samaajaaniki yemi laabham ledu.Manam yedige koddee mana pedda vaallu yemi chesthunnaaru,yenduku chesthunnaaru,yelaa chesthunnaaru,daani poorvaaparaalu yendi,daani laabhanashtaalu yendi ane vishayam pai bereeju vesukovaali.Adi aacharana yogyam avunaa kaadaa anedi koodaa oka avagaahanaku raavaali.Manchi kaani,chedu kaani yedee guddigaa cheyyakoodadu.
Anukaranaku,aacharanaku nakkaku,naagalokaaniki unnantha thedaa vundi.Anukarana anedi manam pareekshallo choochi copy kottinatlu.Aacharana ante ichchina lekkaku,kaani prasnaku kaani reasoningtho,aa vishayam paina avagaahana tho,ardham chesukoni,prasnaku kaavaalaasinantha jawaabu ivvatam.Running race ante oka geetu daakaa parigeththamani.Anthe kaani parigesthu pothu vundamani kaadu.Manaku yekkada aapaalo,yekkada,yeppudu,yelaa modalu pettaalo thelisi vundaali.Mundara vaadu parigesthe parigettedi,aagithe aagedi cheyyakoodadu.Mana dhyeyam lo ,mana aacharanalo,mana vishaya parijnaanam lo yekkadaa lotu,lopaalu vundakoodadu.
Oka rakangaa cheppaalante anukarana anedi soulless act.Aacharana anedi manasu lagnam chesi saadhinchedi.
Okadiki moksham vachchindi manaku raavaalante yaanthrikangaa vaadu koorchunnaadani koorchovadam,kallu moosukunnaadani kallu moosukovatam,mukku moosukunnaadani mukku moosukovatam kaduna.

అన్న మాట...వున్న మాట

చిన్నప్పుడు అన్నయ్య బడికి పోతుంటే వాడి వెనకల పరిగెత్తే దాన్ని.వాడేమో గబుక్కున యేదో ఒక సందులోకి వెళ్ళి మాయమైపోయేవాడు.ఏడుస్తూ వెనక్కి వచ్చేదాన్ని.వాడు చేసేదంతా నేను చేసెయ్యాలి అని ఆశ.నేను కూడా బడికి వెళ్ళి పోవాలని ఆదుర్దా...అంతే!అక్కడ పాఠాలు చెప్తారని తెలియదు.ఆ పాఠాలు ఒప్ప చెప్పాలని తెలియదు.చెప్పకపోతే తాట తీస్తారని అసలు తెలియదు.అంతా అజ్ఞానం,అమాయకత్వం.అందుకే సగంసగం తెలుసుకుని ఊరికే ఉరకగూడదు.చూసిందే అంతా అనుకోకూడదు.దాని వెనకల వుండే అర్ధం,పరమార్థం గ్రహించాలి.బడికి వెళ్ళేదానికే ప్రాముఖ్యం యిచ్చాను గాని జ్ఞానం సంపాదించుకోలేకపోయాను.అందుకే పెద్దలు ఏదైనా చెయ్యాలంటే ముందు దాని పూర్వా పరాలు కనుక్కోమంటారు.భేషజాలు లేకుండా ఆ పని మనము సంత్రుప్తికరంగా చెయ్యగలమా లేదా అని బేరీజు వేసుకోమంటారు.అప్పుడు అయితే కార్య సాఫల్యం తప్పక అవుతుంది.